1. А кога беше решено да отпловиме за Италија, му ги предадоа Павла и некои други затвореници на еден стотник од Августовата чета, по име Јулие.
2. Влеговме во еден адрамиски брод, кој ќе пловеше во азиски приморски места и испловивме; со нас беше Аристарх, Македонец од Солун.
3. На другиот ден пристигнавме во Сидон, и Јулие - кој постапуваше човекољубиво со Павла, му дозволи да отиде при своите пријатели, за да се погрижат за него.
4. А кога тргнавме оттаму, пловевме во завет под Кипар, зашто ветровите беа спротивни.
5. Откако го препловивме морето покрај Киликија и Памфилија, стигнавме во Ликиска Мира.
6. Таму стотникот најде еден александриски брод, што пловеше за Италија, и нè префрли во него.
7. Повеќе денови пловевме бавно и одвај стигнавме спроти Книд; бидејќи ветерот ни пречеше да допловиме таму, пловевме покрај Салмона, во завет на Крит.
8. Пловејќи со мака покрај брегот, стигнавме до едно место, наречено Добри Пристаништа, близу кое беше градот Ласеја.
9. Но кога помина многу време, а пловењето веќе беше опасно, зашто и постот веќе беше минал, Павле ги советуваше,
10. велејќи им: „Мажи, гледам дека пловењето ќе биде со мака и со голема загуба не само за товарот и бродот, туку и за нашите души.”
11. Но стотникот повеќе им веруваше на кормиларот и на сопственикот на бродот отколку на Павловите зборови.
12. Бидејќи пристаништето не беше згодно за зимување, повеќето одлучија да се отплови оттаму, - за да стигнат, ако некако би било возможно, до критското пристаниште Финик, што гледа кон југозапад и северозапад, и да презимуваат таму.
13. А кога дувна јужниот ветер, помислија дека можат да ја остварат својата намера, ја дигнаа котвата и запловија сосем покрај Крит.
14. Но скоро после тоа задува од Крит бурен ветер, наречен североисточник;
15. и кога го зафати коработ, кој не можеше да му се противставува на ветерот; му се предадовме и така нè носеше;
16. и кога поминувавме на завет на едно островче, кое се вика Клавда, одвај можевме да го фатиме чунот,
17. и кога го подигнаа на коработ, ги употребија помошните средства и го изврзаа коработ. Но, боејќи се да не удрат во Сирт, ги спуштија платната и така беа носени натаму.
18. Бидејќи нè зафати жестока бура, на другиот ден почнаа да го исфрлаат товарот;
19. а на третиот ден со свои раце ја исфрлија опремата од коработ.
20. Бидејќи повеќе денови не се покажаа ни сонцето ни ѕвездите, а силната бура не попушташе, најпосле исчезна секоја надеж дека ќе се спасиме.
21. А после долго нејадење, Павле застана меѓу нив и рече: „Мажи, требаше да ме послушате и да не тргнуваме од Крит, и ќе бевме поштедени од оваа неволја и штета.
22. И сега ве опоменувам да бидете бодри, зашто ниедна душа од вас нема да се изгуби, освен коработ.
23. Зашто ангел од Бога, Кому Му припаѓам и Кому Му служам, застана до мене ноќеска,
24. и рече: „Не бој се, Павле! Ти треба да дојдеш пред ќесарот, и еве, Бог ти ги подарува сите, кои пловат со тебе.”
25. Затоа, мажи, бидете смели! Зашто Му верувам на Бога, дека ќе биде така како што ми е ветено.
26. Но, ние треба да бидеме исфрлени на некој остров.”
27. А кога настапи четиринаесеттата ноќ, откако бевме терани таму-ваму по Адрија, околу полноќ, бродарите почувствуваа дека се приближуваме до некоја земја.
28. Го фрлија висакот за мерење на длабочина и најдоа дваесет фати, длабочина. Малку потаму го фрлија пак и најдоа петнаесет фати.
29. Боејќи се да не удриме во гребените, спуштија четири котви од задниот дел на бродот; и чекаа да се раздени.
30. А кога бродарите сакаа да побегнат од бродот и го спуштија чунот во морето, под изговор дека сакаат да ги спуштат котвите од предниот дел на бродот,
31. Павле им рече на стотникот и на војниците: „Ако овие не останат на бродот, вие не можете да се спасите!”
32. Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на чунот и го оставија да падне.
33. А пред разденување, Павле ги молеше сите да јадат и рече: „Денес е четиринаесеттиот ден, како чекате и поминувате без јадење, не вкусувајќи ништо.
34. Затоа ве молам да јадете, зашто тоа е за вашето избавување. На ниеден од вас нема да му пропадне ни влакно од главата.”
35. И кога го рече тоа зеде леб и Му благодари на Бога пред сите, го раскрши и почна да јаде.
36. И сите се ободрија, па и самите јадеа.
37. А во бродот нè имаше вкупно двеста седумдесет и шест души.
38. Кога се наситија, го олеснија бродот, исфрлајќи ја пченицата во морето.
39. А кога се раздени, не ја препознаа земјата, но забележаа еден залив со достапен брег и одлучија таму да го натераат бродот, ако биде возможно.
40. Ги одврзаа котвите и ги спуштија во морето, ги разлабавија и јажињата на кормилата и го кренаа предното едро спроти ветерот, и пловеа кон брегот.
41. А кога удрија во гребен, кому му е морето од двете страни, го истераа бродот во плитко, така што предниот дел наседна и остана неподвижен, а задниот дел се кршеше од силата на брановите.
42. Војниците пак наумија да ги убијат затворениците, за да не исплива некој и да побегне.
43. Но стотникот, сакајќи да го спаси Павла, ја спречи нивната намера; и заповеда најнапред да скокнат оние, кои знаат да пливаат, и да излезат на земјата,
44. а другите - едни на даски, а други на какви и да било предмети од бродот. И така стана - сите се спасија на копното.