1. កាលព្រះបាទសូលសោយទិវង្គតផុតទៅ លោកដាវីឌដែលបានវាយឈ្នះជនជាតិអាម៉ាឡេក ក៏វិលត្រឡប់មកក្រុងស៊ីគឡាក់វិញ ហើយស្នាក់នៅក្រុងនោះពីរថ្ងៃ។
2. នៅថ្ងៃទីបី មានបុរសម្នាក់មកពីជំរំរបស់ព្រះបាទសូល គាត់ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់រហែក ហើយរោយដីលើក្បាល។ កាលបានជួបលោកដាវីឌហើយ គាត់ក្រាបថ្វាយបង្គំ។
3. លោកដាវីឌសួរថា៖ «អ្នកមកពីណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបាទរត់ចេញពីជំរំអ៊ីស្រាអែល»។
4. លោកដាវីឌសួរទៀតថា៖ «តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ចូររៀបរាប់ប្រាប់ខ្ញុំមកមើល៍!»។ បុរសនោះឆ្លើយថា៖ «ទាហានអ៊ីស្រាអែលបាក់ទ័ពរត់ខ្ចាត់ខ្ចាយ ហើយមានទាហានជាច្រើនត្រូវគេសម្លាប់ សូម្បីតែព្រះបាទសូល និងសម្ដេចយ៉ូណាថានជាបុត្រ ក៏សោយទិវង្គតដែរ»។
5. លោកដាវីឌសួរយុវបុរសដែលនាំដំណឹងមកនោះថា៖ «ម្ដេចក៏អ្នកដឹងថាព្រះបាទសូល និងសម្ដេចយ៉ូណាថានសុគត?»។
6. យុវបុរសរៀបរាប់ថា៖ «ពេលកើតហេតុការណ៍នោះ ខ្ញុំបាទក៏ស្ថិតនៅលើភ្នំគីលបោដែរ។ ខ្ញុំបាទបានឃើញព្រះបាទសូលច្រត់នៅលើលំពែងរបស់ស្ដេច ហើយមានរទេះចំបាំង និងទ័ពសេះរបស់សត្រូវដេញតាមយ៉ាងប្រកិត។
7. ព្រះរាជាងាកមកទតឃើញខ្ញុំបាទ ហើយត្រាស់ហៅខ្ញុំបាទ។ ខ្ញុំបាទឆ្លើយថា “ព្រះករុណាថ្លៃវិសេស!”។
8. ព្រះរាជាមានរាជឱង្ការសួរខ្ញុំថា “អ្នកជានរណា?” ខ្ញុំបាទទូលថា “ទូលបង្គំជាជនជាតិអាម៉ាឡេក”។
9. ពេលនោះ ព្រះរាជាបង្គាប់មកខ្ញុំបាទថា “ចូរមកជិតយើង សម្លាប់យើងទៅ! ទោះបីយើងនៅដឹងខ្លួនក្ដី ក៏យើងកាន់តែល្វើយទៅៗ”។
10. ខ្ញុំបាទចូលទៅជិត ហើយធ្វើគុតព្រះរាជាទៅ ដ្បិតខ្ញុំបាទដឹងច្បាស់ថា ដោយស្ដេចបរាជ័យដូច្នេះ ទ្រង់មិនអាចរស់តទៅទៀតបានឡើយ។ ខ្ញុំបាទដោះយកមកុដ និងខ្សែដៃរបស់ស្ដេច ដែលខ្ញុំបាទសូមយកមកជូនលោកម្ចាស់នៅទីនេះ»។
11. លោកដាវីឌទាញសម្លៀកបំពាក់របស់លោកមកហែក ហើយអស់អ្នកដែលនៅជាមួយលោកក៏ធ្វើដូចលោកដែរ។
12. ពួកគេកាន់ទុក្ខ យំសោក និងតមអាហាររហូតដល់ល្ងាច ដើម្បីរំឭកដល់ព្រះបាទសូល សម្ដេចយ៉ូណាថានជាបុត្រ ព្រមទាំងកងទ័ពរបស់ព្រះអម្ចាស់ និងពូជពង្សអ៊ីស្រាអែល ដែលបានបាត់បង់ជីវិតនៅលើសមរភូមិ។
13. បន្ទាប់មក លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ទៅកាន់យុវបុរសដែលនាំដំណឹងមកជម្រាបលោកនោះថា៖ «អ្នកជានរណា?»។ គាត់ឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំបាទជាកូនរបស់ជនជាតិអាម៉ាឡេកម្នាក់ ដែលរស់នៅក្នុងស្រុកនេះ»។
14. លោកដាវីឌមានប្រសាសន៍ថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាអ្នកហ៊ានលើកដៃធ្វើគុតស្ដេច ដែលព្រះអម្ចាស់បានចាក់ប្រេងអភិសេក?»។
15. លោកដាវីឌហៅក្មេងបម្រើម្នាក់របស់លោកមក រួចបញ្ជាថា៖ «ចូរមកជិត ហើយសម្លាប់អ្នកនេះចោលទៅ!»។ អ្នកបម្រើនោះក៏សម្លាប់ជនជាតិអាម៉ាឡេក។
16. លោកដាវីឌពោលថា៖ «អ្នកស្លាប់ ព្រោះតែកំហុសរបស់អ្នកទេ ពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកបាននាំទោសមកលើខ្លួនឯង ព្រោះអ្នកពោលថា អ្នកបានធ្វើគុតស្ដេចដែលព្រះអម្ចាស់ចាក់ប្រេងអភិសេក»។
17. លោកដាវីឌបានលើកទំនុកមួយបទ ដើម្បីរំឭកដល់ព្រះបាទសូល និងសម្ដេចយ៉ូណាថានជាបុត្រ។
18. លោកបានបញ្ជាឲ្យគេបង្រៀនទំនុកនេះដល់អ្នកស្រុកយូដា គឺ«ទំនុកធ្នូ» ដែលមានកត់ត្រាទុកក្នុងក្រាំង «ជនសុចរិត»។
19. អ៊ីស្រាអែលអើយ!ហេតុអ្វីបានជាវីរជនរបស់អ្នកត្រូវគេសម្លាប់នៅលើកំពូលភ្នំយ៉ាងនេះ?ហេតុអ្វីបានជាវីរបុរសដ៏អង់អាចត្រូវបាត់បង់ជីវិតដូច្នេះ?
20. មិនត្រូវប្រកាសដំណឹងនេះនៅក្រុងកាថឡើយហើយក៏មិនត្រូវផ្សព្វផ្សាយដំណឹងនេះនៅតាមផ្លូវក្នុងក្រុងអាសកាឡូនដែរក្រែងលោកូនស្រីរបស់ជនជាតិភីលីស្ទីននាំគ្នាអរសប្បាយក្រែងលោកូនស្រីនៃសាសន៍ដទៃ នាំគ្នាត្រេកអរ។
21. ជួរភ្នំគីលបោអើយ!សូមកុំឲ្យមានទឹកសន្សើមឬភ្លៀងធ្លាក់មកលើអ្នកឡើយហើយក៏កុំឲ្យមានចម្ការដែលផ្ដល់ភោគផលទៀតដែរ។ដ្បិតនៅទីនេះហើយដែលសត្រូវបានបន្ទាបបន្ថោកខែលរបស់វីរបុរសដ៏អង់អាចហើយខែលរបស់ព្រះបាទសូលក៏លែងបានលាបប្រេងតទៅទៀតដែរ។
22. ធ្នូរបស់សម្ដេចយ៉ូណាថានឥតរេថយឡើយហើយដាវរបស់ព្រះបាទសូលក៏មិនស៊កចូលស្រោមវិញដែរដរាបណាមិនបានបង្ហូរឈាមសត្រូវ និងសម្លាប់ទាហានដ៏ខ្លាំងពូកែរបស់ពួកគេទេនោះ។
23. ព្រះបាទសូល និងសម្ដេចយ៉ូណាថានជាមនុស្សគួរឲ្យស្រឡាញ់និងគោរពរាប់អានពេលរស់ គឺរស់ជាមួយគ្នាហើយពេលសោយទិវង្គតក៏សោយទិវង្គតជាមួយគ្នាដែរ។ទាំងបិតា ទាំងបុត្រា រហ័សដូចសត្វឥន្ទ្រីហើយខ្លាំងដូចសត្វសិង្ហ។
24. ឱកូនស្រីនៃជនជាតិអ៊ីស្រាអែលអើយ!ចូរយំស្រណោះព្រះបាទសូលទៅព្រោះទ្រង់តែងប្រទានឲ្យពួកនាងមានសម្លៀកបំពាក់ដ៏រុងរឿងត្រចះត្រចង់ព្រមទាំងមានរំយោលមាសទៀតផង។
25. ហេតុអ្វីបានជាវីរបុរសដ៏អង់អាចត្រូវស្លាប់ក្នុងពេលប្រយុទ្ធដូច្នេះ?ហេតុអ្វីបានជាសម្ដេចយ៉ូណាថានត្រូវខ្មាំងចាក់ទម្លុះនៅលើកំពូលភ្នំដូច្នេះ?
26. បងយ៉ូណាថានជាទីស្រឡាញ់បំផុតអើយចិត្តខ្ញុំឈឺចាប់ខ្លោចផ្សាដោយសារបាត់បង់រូបបងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់បងវិសេសបំផុតគឺប្រសើរលើសសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ស្រីៗទៅទៀត។
27. ហេតុអ្វីបានជាវីរបុរសដ៏អង់អាចត្រូវស្លាប់ដូច្នេះ?ហេតុអ្វីបានជាគ្រឿងសស្ត្រាវុធក៏ត្រូវវិនាសអន្តរាយអស់ដូច្នេះ?