3. Dhawuhe marang aku mangkene: “He, anaking manungsa, gulungan kang Sunparingake marang sira iki panganen, wetengira isenana iku.” Iku banjur dakpangan, ana ing cangkemku rasane legi kaya madu.
4. Pangandikane marang aku: “He, anaking manungsa, lungaa, turune Israel temonana lan dhawuhana pangandikaningSun.
5. Dene anggonira kautus iku ora marani bangsa kang basane ora mangretekake lan alot ilate, nanging marani bangsa Israel;
6. dudu bangsa akeh kang basane nyleneh lan kang alot ilate, kang tembung-tembunge sira ora mangreti. Saupama sira Sunutus nemoni bangsa kang mangkono, iku bakal ngrungokake sira.
7. Nanging turune Israel ora gelem ngrungokake sira, amarga ora gelem ngrungokake Ingsun, awit kabeh turune Israel iku bathuke atos lan atine wangkot.
8. Lah rainira Sundadekake atos kaya raine wong-wong iku sarta semangatira Sundadekake kuwat nglawan wangkoting atine.
9. Atinira Sunteguhake kayadene inten, kang atose ngungkuli watu; sira aja wedi marang wong-wong iku lan aja gumeter ndeleng raine, awit iku jinis kang awatek mbalela.”
10. Sabanjure pangandikane marang aku mangkene: “He, anaking manungsa, nggatekna lan nilingna kupingira marang sakehing pangandikaningSun marang sira.
11. Lungaa nemonana para wong buwangan, para kanca kang tunggal bangsa kalawan sira, rembugana lan kandhaa marang wong-wong iku mangkene: Mangkene pangandikane Pangeran Yehuwah; sanadyan padha gelem ngrungokake apa ora.”
12. Aku banjur kaangkat dening Sang Roh, sarta aku krungu swara gumuruh sora ana ing buriku, ing nalikane kamulyaning Allah mumbul saka ing panggenane,