1. Kawicaksanan wus yasa daleme,lan wus ngedegake sakane pitu,
2. wus mragat kewane sembelehan, wus nyampur anggure,lan wus nyawisake pasugatane.
3. Para abdine wadon wus padha didhawuhi nguwuh-uwuhana ing papan kang dhuwur ing kutha, panguwuhe:
4. “Sapa kang ora duwe pangalaman, padha mrenea,”lan para wong kang cupet ing budi, didhawuhi mangkene:
5. “Mara padha mangana roti peparingSun,lan ngombea anggur kang wus Suncampur;
6. ninggala kabodhoan, supaya padha urip,lan nuruta dalane pangreten.”
7. Sing sapa mulang wong kang ambek memoyok, iku nekakake pamoyok marang awake dhewe,lan sing sapa melehake wong duraka, oleh panacad.
8. Aja melehake wong ambek memoyok, supaya kowe ora disengiti,wong wicaksana iku welehna, kowe bakal ditresnani.
9. Wong wicaksana pituturana, temah kawicaksanane mundhak,wong mursid wulangen, temah bakal mundhak kawruhe.
10. Wedi-asih marang Pangeran Yehuwah iku wiwitaning kawicaksanan,lan wanuh marang Kang Mahasuci iku pangreten.
11. Marga saka Ingsun umurira kawuwuhan,lan taun-tauning uripira katambahan.
12. Manawa sira wicaksana, kawicaksananira iku kanggo sira dhewe,sarta manawa sira ambek memoyok, iku sira dhewe kang bakal nanggung.
13. Wong wadon bodho iku criwis,banget anggone ora duwe pangalaman lan ora duwe isin.
14. Lungguh ana ing ngarepe lawange omahe,ana ing kursi ing papan-papan kang dhuwur ing kutha,
15. lan wong kang padha lumaku liwat ing dalan,kang jujur lakune padha diundang, celathune:
16. “Sapa kang ora duwe pangalaman, iku padha mrenea,”lan wong kang cupet budine iku dituturi:
17. “Banyu colongan iku legi,lan roti kang dipangan kalawan ndhelik-ndhelik iku enak.”
18. Mangka wong kang cupet ing budi mau ora sumurup yen ing kono dununge arwah-arwahlan wong-wong kang diampirake wong wadon mau ana ing jagade wong mati.