5. Saka ing sajabane kutha ing sisih wetan sira ngukura rong ewu asta, sisih kidul rong ewu asta, sisih kulon rong ewu asta lan ing sisih lor iya rong ewu asta; dadi kuthane ana ing tengah; iku dadia papan pangonaning kutha-kuthane.
6. Anadene kutha kang padha kaparingake marang para bani Lewi iku kang nem dadia kutha pangungsen, supaya kenaa diungseni dening wong kang gawe pati. Saliyane iku sira menehana maneh kutha patang puluh loro.
7. Sakehe kutha kang padha kawenehake marang wong bani Lewi iku gunggunge ana kutha patang puluh wolu dalah pangonane.
8. Mungguh kutha kang bakal sira wenehake saka duweke wong Israel iku taler kang akeh cacahe padha kajupuka akeh, kang sathithik, kajupuka sathithik. Siji-sijine taler anggone menehake kuthane menyang wong Lewi iku pinta-pinta miturut duweke.”
9. Pangeran Yehuwah ngandika marang Nabi Musa:
10. “Sira kandhaa marang wong Israel sarta sira tutura: Besuk samangsa sira wus padha nyabrang ing bengawan Yarden menyang ing tanah Kanaan,
11. nuli sira padha miliha kutha-kutha pangungsen kanggo marang sira, supaya kena diungseni dening wong kang gawe pati, mangka anggone njalari patining wong mau ora kanthi kajarag.
12. Kutha-kutha iku padha dadia pangungsenira kanggo ngoncati wong kang duwe wewenang males, supaya wong kang gawe pati iku aja nganti dipateni sadurunge kaajokake marang ing parepataning umat supaya diadili.
13. Dene kutha kang padha kawenehake kanggo kutha pangungsenira iku cacahe nem.
14. Kutha kang telu dumununga ing sabrange bengawan Yarden kene, dene kang telu sira temtokna ana ing tanah Kanaan; iku kabeh padha dadia kutha pangungsen.
15. Kutha nem iku padha dadia pangungsen tumrap wong Israel lan kanggo wong bangsa liya sarta wong kang neneka ana ing tengahira, supaya saben wong kang mateni tanpa kajarag bisa ngungsi mrono.
16. Nanging manawa wong mau anggone mateni nganggo barang wesi, nganti dadi lan patine, wong iku gawe pati; lan wong kang gawe pati iku kudu kaukum pati.
17. Utawa saupama anggone mateni iku nganggo watu kang ana ing tangane, kang bisa njalari patine wong, mangka iya ndadekake lan patine, iku iya wong gawe pati; wong kang gawe pati iku kudu kaukum pati.
18. Sarta maneh saupama dipala klawan piranti kayu kang ana ing tangane, kang bisa njalari patine wong, mangka iya ndadekake lan patine, iku iya wong gawe pati; wong kang gawe pati iku kudu kaukum pati.
19. Waris pulih getih iku kudu mateni wong iku; samangsa ketemu karo wong kang gawe pati iku, dheweke kudu mateni wong iku.
20. Mangkono uga manawa wong mau anggone njotosi marga saka sengit, utawa anggone mbandhem iku klawan kajarag, nganti ndadekake patine,
21. utawa maneh manawa wong mau anggone ngepruk iku marga saka gething nganti ndadekake patine, wong kang mateni mau kudu dipateni; iku wong kang gawe pati; waris pulih getih iku kudu mateni wong kang gawe pati iku samangsa kapethuk.
22. Nanging manawa anggone njotos mau dumadakan ora kalawan rasa memungsuhan, utawa anggone mbandhemake salah sawijining barang ora kanthi kajarag,
23. utawa tanpa dipikir ngeprukake watu kang bisa ndadekake patining wong, temah ndadekake patine, mangka pancen ora duwe rasa gething, utawa ngarah tiwase;
24. parepataning umat ngadilana ing antarane kang gawe pati lan kang wenang males, miturut pranatan-pranatan iki;