1. Iki surasane prajanjian kang kadhawuhake dening Sang Yehuwah marang Nabi Musa, supaya kadhawuhna marang wong Israel ana ing tanah Moab, kajaba prajanjian kang wus kaanakake kalawan wong-wong mau ana ing gunung Horeb.
2. Nabi Musa nimbali sagolongane wong Israel kabeh kadhawuhan nglumpuk, banjur padha dipangandikani mangkene: “Kowe wus padha ndeleng apa sapandamele Sang Yehuwah ana ing tanah Mesir marang Sang Prabu Pringon lan sakehe para abdine lan marang ing saindenging nagarane,
3. panyoba kang gedhe kang wus padha kokdeleng dhewe, rupa pratandha lan mukjijat kang agung iku;
4. nanging tekan ing dina iki kowe padha ora diparingi akal-budi kang kanggo mangreti utawa mripat kanggo ndeleng, apadene kuping kanggo ngrungkokake dening Sang Yehuwah.
5. Sira wus Sunirid lakunira ana ing pasamunan nganti patang puluh taun lawase, sandhanganira ora dadi lungsed, lan trumpahira ora dadi jebol ana ing sikilira;
6. sira ora mangan roti, anggur utawa omben-omben kang mendemi sira ora ngombe, supaya sira sumurupa yen Ingsun iki Yehuwah Allahira.
7. Satekamu ing panggonan kene, banjur padha dilurugi perang dening Prabu Sihon, ratu ing Hesybon lan Prabu Og, ratu ing Basan, nanging iku padha kita gecak,
8. sarta nagarane padha kita rebut, kita wenehake marang wong Ruben, marang wong Gad lan marang separone taler manasye dadi tanah-pusaka.
9. Mulane kowe padha nglakonana pangandikaning prasetyan iki kanthi tumemen, supaya kowe padha bisa oleh kabegjan ing sabarang kang koklakoni.
10. Ing dina iki kowe kabeh padha ngadeg ana ing ngarsane Pangeran Yehuwah, Gusti Allahmu, para panggedhene talermu, para tuwa-tuwamu lan para tetindhihing wadya-balamu lan sakehe wong lanang ing Israel,
11. anak-anakmu, somahmu lan bangsa liya kang ana ing pakemahanmu, dalasan para tukang nyigari kayu lan tukang nimba;
12. padha kakersakake melu ing prasetyane Pangeran Yehuwah, Gusti Allahmu, yaiku prajanjian kang kinanthenan supaos, kang didamel dening Pangeran Yehuwah, Gusti Allahmu, karo kowe ing dina iki;
13. supaya ing dina iki kowe diangkata dadi umat kagungane sarta Panjenengane dadia Gusti Allahmu, kaya kang wus dadi pangandikane marang kowe lan kaya kang wus diprasetyakake kalawan supaos marang para leluhurmu yaiku Eyang Abraham, Iskak lan Yakub.
14. Anadene kang dakkatutake ing prasetyan kang kanthi supaos iku ora mung kowe dhewe,
15. nanging iya saben wong kang melu kita ngadeg ana ing ngarsane Pangeran Yehuwah, Gusti Allah kita, iya dalah wong kang ing dina iki ora melu kita ana ing kene.
16. Awit kowe rak padha sumurup kaya apa anggon kita padha nratas ing tengahe sakehe bangsa kang padha kokambah nagarane,
17. sarta kowe wus padha weruh dewa jejember lan brahalane kang arupa kayu lan watu, mas lan salaka kang padha ana ing tengahe.
18. kang iku ing antaramu aja nganti ana wong lanang utawa wadon, kulawarga lan taler kang ing dina iki atine mungkur ninggal Pangeran Yehuwah, Gusti Allah kita, sarta marani lan ngabekti marang allahe bangsa-bangsa mau; ing antaramu iya aja nganti ana oyod kang nukulake racun utawa butrawali.
19. Nanging aja nganti kelakon, sawuse krungu surasane prasetyan kang kanthi supaos iki, ana wong kang banjur duwe pangira: Aku mesthi bakal terus slamet, sanadyan lakuku nuruti wangkoting atiku; yen mangkono bakal ndadekake sirnane tanah kang kaluberan dalah kang kakurangan banyu,
20. Pangeran Yehuwah mesthi ora ngapura marang wong kang mangkono iku, malah bakal kataman ing bebendu lan kasujanane Pangeran Yehuwah kang makantar-kantar, sarta bakal katempuh ing sakehe sumpah kang katulisan ana ing kitab iki, apadene Sang Yehuwah bakal nyirnakake jenenge saka ing sangisoring langit;
21. Sang Yehuwah bakal misahake wong iku saka ing sakehe talere Israel supaya kataman ing bilai, ngetrepi sumpah prasetyan kang katulisan ana ing kitab Toret iki.
22. Turun-turunmu ing tembe, yaiku anak-putumu kang bakal tuwuh ing sapungkurmu, lan bangsa liya kang bakal teka saka ing tanah adoh, manawa padha weruh wewelak lan lelara kang nempuh ing nagara iku marga saka panggebage Sang Yehuwah,
23. yaiku: sawratane tanah padha geseng kabeh marga saka welirang lan uyah, kang ora kasebaran, ora nuwuhake apa-apa lan ora ana thethukulan kang tinemu ing kono, kayadene Sodom, Gomora, Adma lan Zeboim, kang padha diwalik dening Sang Yehuwah sajroning bebendu lan bentering bramatyane.
24. Sakehe para bangsa bakal padha sapocapan: Yagene Sang Yehuwah nindakake mangkono marang nagara iki. Yagene bebendune kang ngedab-edabi nganti mulad-mulad mangkono.
25. Ing kono bakal ana kang mangsuli: Iku marga saka anggone padha nyingkur marang prasetyane Pangeran Yehuwah, Gusti Allahe para leluhure, yaiku prajanjian kang kadamel karo wong-wong iku nalika padha kaentasake saka ing tanah Mesir;
26. sarta anggone wus padha lunga ngabekti lan sujud marang allah liyane, yaiku allah kang maune padha ora disumurupi lan kang ora dikarsakake dening Pangeran Yehuwah.
27. Mulane bebendune Sang Yehuwah mulad-mulad marang nagara iku, nganti didhawahi sakehe pangipat-ipat kang katulisan ana ing kitab iki.
28. Sang Yehuwah nyebratake wong-wong iku saka ing tanahe kalawan duka lan bentering bramatyane lan bebendune kang nggegirisi, banjur padha dibuwang menyang ing nagara liya, kaya kang wus kelakon ing dina iki.
29. Prakara kang samar iku karegem ing Pangeran Yehuwah, Gusti Allah kita, nanging apa kang wus kalairake iku kanggo kita lan anak-putu kita ing salawas-lawase, supaya kita padha ngestokna sakehe pangandikaning angger-anggere.”