9. Nanging aku banjur padha ndedonga marang Gusti Allah, rina wengi padha mapanake pejagan, kanggo nanggulangi wong-wong iku, marga saka tangkepe kang mangkono iku.
10. Pangucape wong Yahudi: “Kakuwatane para wong kang mikul wis meh entek, lan jugrugane isih akeh banget. Aku padha ora keconggah mbacutake anggonku padha mbangun balowarti iki.”
11. Nanging para mungsuhku padha mikir: “Kana ora bakal padha sumurup lan ora bakal padha weruh apa-apa, nganti aku padha teka ana ing tengahe lan padha mateni wong-wong iku, sarta nglereni pagaweane.”
12. Bareng wong-wong Yahudi kang padha manggon ing sacedhake wus nganti ambal ping sapuluh anggone ngelingake marang aku: “Tiyang-tiyang punika badhe sami nempuh kita saking sakathahing papan padununganipun”,
13. aku banjur mapanake rakyat manut gotrah kulawangsane kalawan asikep pedhang, tumbak lan panah ana ing ledhokan ing saburine balowarti ing papan-papan kang lempar.
14. Sawuse kabeh dakulatake, aku tumuli ngadeg mituturi marang para pemimpin lan para panggedhe tuwin wong akeh liyane: “Sampun sami ajrih dhateng tiyang-tiyang punika, sami engeta dhateng Gusti Allah ingkang mahaagung lan nggegirisi sarta sami nglampahana perang nglabuhi sadherek-sadherek panjenengan, para putra panjenengan jaler estri, garwa panjenengan lan pemahan panjenengan.”
15. Bareng mungsuhku padha krungu, yen rancangane iku wus daksumurupi, lan wus diwurungake dening Gusti Allah aku banjur padha mbaleni balowarti maneh, siji-sijine menyang panggonane dhewe-dhewe.