1. Jeneng kang arum iku luwih becik katimbang karo lenga kang larang, lan dinaning ngajal iku luwih becik tinimbang karo dina kalairan.
2. Luwih becik lumebu ing omah kang kasusahan tinimbang lumebu ing gedhong kang kanggo pista, awit ana ing omah kang kasusahan iku wekasaning saben manungsa: wong urip prayoga ngelingi bab iki.
3. Sedhih iku luwih becik katimbang karo ngguyu, awit ulat kang peteng iku gawe beciking ati.
4. Wong wicaksana iku seneng ana ing omah kang lagi prihatin, nanging wong bodho seneng ana ing gedhong kasenengan.
5. Ngrungokake srengening wong wicaksana iku luwih becik tinimbang karo ngrungokake kekidunganing wong gemblung.
6. Amarga kayadene swaraning eri kang kobong kumritig ana ing sangisoring kwali, iya mangkono iku guyune wong gemblung. Iki uga tanpa paedah.
7. Sanyata, tumindak meres iku njalari wong wicaksana dadi gemblung, dene dhuwit besel iku ngrusakake ati.
8. Wekas-wekasaning prakara iku luwih becik katimbang karo wiwitane. Kasabaran kang gedhe iku luwih becik katimbang gumunggung.
9. Aja age-age nepsu ing sajroning ati, awit nepsu iku lumengket ing atine wong gemblung.
10. Aja celathu: “Yagene jaman biyen iku kok luwih becik tinimbang karo jaman saiki?” Amarga pitakonmu iku ora adhedhasar kawicaksanan.
11. Kawicaksanan iku karo warisan padha becike, iku sawijining kauntungan tumrap para wong kang ndeleng srengenge.
12. Amarga pangayomaning kawicaksanan iku kayadene pangayomaning dhuwit. Lan begja wong kang sumurup, manawa kawicaksanan iku rumeksa marang uripe para wong kang nduweni.
13. Manawa marang pakaryaning Allah! Sapa kang bisa nglencengake apa kang wus kabengkokake dening Panjenengane?
14. Manawa pinuju begja dieling, yen dina kacilakan iku dianakake dening Gusti Allah kayadene dinaning kabegjan, supaya manungsa ora bisa nyumurupi apa kang bakal kelakon.