10. Para tuwa-tuwane putri Sion,padha nglosod ana ing lemah,padha nguwur-uwuri awu ing sirahelan manganggo bagor.Para prawan ing Yerusalem,padha tumungkul konjem ing bumi.
11. Mripatku nganti nggerong dening luh,remuk bubuk atiku,atiku ajur mumur,marga tumpese putrine bangsaku,dene bocah cilik lan bayipadha sumaput ana ing ara-araning kutha.
12. Padha takon marang biyunge:“Endi rotine lan anggure?”,nalika padha sumaput ana ing alun-alune kuthakaya wong kang gugur ana ing paprangan,sarta padha pegat nyawaana ing pangkone biyunge.
13. He, putri ing Yerusalem,aku bisa mratelakake apa marang kowe,lan kowe kena dakupamakake apa?He, putri kenya ing Sion,kowe kena dakupamakake apa, kanggo nglipur kowe,marga gempuranmu ambane kaya sagara,sapa kang bisa marasake kowe?
14. Para nabimu padha nyaritakake marang kowewahyu kang cidra lan kothong.Padha ora mratelakake kaluputanmusupaya kowe banjur waras maneh.Wangsit-wangsit kang goroh lan nasarakekang dikandhakake marang kowe.
15. Sakehe wong kang liwat,padha keplok-keplok marga meruhi kowe,padha ngeses-ngeses lan gedheg-gedheg,tumrap putri ing Yerusalem,ujare: “Apa iki kutha kang kaaranan luwih dening endah, dadi kasenenganewong salumahing bumi kabeh?”
16. Sakehe mungsuhmu padha ngunek-unekake kowe,padha ngeses-ngeses lan nggeget untu,ujare: “Iku wus padha daksirnakake!”“La, yaiki dina kang dakarep-arep,wus dakalami lan daksipati!”
17. Pangeran Yehuwah wus nindakake apa kang karancang,wus netepi apa kang dadi pangandikane,kang diundhangake wiwit dhek jaman biyen,wus nggempur tanpa pangeman,mungsuh didadekake seneng ing ngatase kowe,sungune satru-satrumu wus didhuwurake.
18. Sambat-sambata marang Pangeran kanthi seru,he, putri ing Sion,rina-wengi luhmumilia kaya kali,awakmu aja kokasokake,mripatmu aja nganti leren!