6. Unjuke marang Sang Prabu: “Wonten tiyang ingkang nyegat dhateng kawula, kawula sami dipun cariyosi: Padha balia marang ing ngarsane ratu kang ngutus kowe lan munjuka: Makaten pangandikanipun Sang Yehuwah: Apa ing Israel ora ana Gusti Allahe, dene sira nganti utusan miterang marang Baal-Zebub, allah ing Ekron? Awit saka iku sira ora bakal tangi maneh saka ing paturon kang sira turoni, amarga sira mesthi bakal mati.”
7. Sang Prabu banjur ndangu: “Kapriye rupane wong kang nemoni kowe lan ngandhakake iku marang kowe kabeh mau?”
8. Atur wangsulane: “Tiyangipun mangangge sandhangan dhiwut-dhiwut, sarta mawi sabuk wacucal ing bangkekanipun.” Sang Prabu tumuli ngandika: “Iku Elia, wong Tisbe!”
9. Sawuse mangkono Sang Prabu banjur utusan sawijining opsir kalawan reh-rehane wong seket kadhawuhan nemoni Nabi Elia. Opsir mau nuli munggah sowan ing ngarsane Nabi Elia, kang lagi lenggah ana ing pucaking gunung, sarta banjur matur marang panjenengane: “He abdining Allah, Sang Prabu dhawuh: Mudhuna!”
10. Nanging Nabi Elia mangsuli, pangandikane marang opsir mau: “Manawa aku pancen abdining Allah, muga anaa geni kang tumurun saka ing langit kang mangsa kowe dalah kalerehanmu seket kabeh iku nganti entek.” Banjur ana geni kang tumurun saka ing langit kang mangsa opsir mau dalasan wonge seket nganti entek.
11. Sang Prabu nuli utusan maneh sawijining opsir liyane sabawahane wong seket. Opsir iku matur marang Nabi Elia: “He abdining Allah, mangkene dhawuhe Sang Prabu: Mudhuna dienggal!”