4. Panjenengane rawuh ing kandhang-kandhang wedhus ing pinggir dalan. Ing kono ana guwane lan Sang Prabu Saul mlebet ing kono arep turas, mangka Sang Dawud lenggah kalawan balane ana ing sajroning guwa, ing sisih buri.
5. Para balane Sang Dawud banjur matur marang panjenengane: “Dinten ingkang dipun pangandikakaken dening Sang Yehuwah sampun dumugi: Lah, Ingsun masrahake satrunira ana ing tanganira, tindakna apa kang sira anggep prayoga.” Sang Dawud banjur jumeneng, lan ngiris poncoting jubah pangagemane Sang Prabu Saul kalawan colongan.
6. Panggalihe Sang Dawud dadi goreh amarga ngiris poncoting pangagemane Sang Prabu Saul;
7. nuli ngandika marang para pandhereke: “Sang Yehuwah muga ngedohna aku saka pratingkah kang mangkono marang gustiku, marang jebadaning Yehuwah, yaiku mulung tangaku nglawan marang panjenengane, awit panjenengane iku kang jinebadan dening Sang Yehuwah.”
8. Lan Sang Dawud nyegah para pandhereke klawan pangandika kang kaya mangkono iku; panjenengane ora nglilani wong-wong iku nempuh nglawan Sang Prabu Saul. Kacarita Sang Prabu Saul wus jumeneng lan nilar guwa iku arep nglajengake tindake.