29. tembungipun: Keparenga kula nyuwun pamit, amargi wonten upacara sidhekahan kangge kulawarga kula ing kitha; para sadherek kula piyambak ingkang murugi kula. Milanipun manawi panjenengan welas dhateng kula, kula panjenengan lilani tuwi para sadherek kula. Punika sebabipun Dawud boten ndherek ing bujananipun Sang Prabu.”
30. Sang Prabu banjur muntab dukane marang Pangeran Yonatan, pangandikane marang kang putra: “Anak sundel, kang murang tata! Ingsun rak wus mirsa, yen sira milih marang anake Isai lan iku kang marakake wirangira lan guwa-garbane ibunira.
31. Awitdene, sanyata salawase anake Isai isih urip ana ing lumahing bumi, sira lan kaprabonira ora bakal santosa. Lan saiki utusana wong nimbali lan ngirid Dawud marang ing ngarsaningsun, amarga wong iku kudu mati.”
32. Ananging Pangeran Yonatan ngaturi wangsulan marang Sang Prabu Saul, kang rama: “Kenging punapa Dawud kedah dipun pejahi? Punapa ta kalepatanipun?”
33. Sang Prabu nuli nlorongake towoke marang Pangeran Yonatan arep disedani. Dadine Pangeran Yonatan mirsa, Yen kang rama wus mutus arep nyedani Sang Dawud.
34. Mulane Pangeran Yonatan jumeneng lan nilar papan bujana kanthi mulad-mulading dukane. Ing dina kapindho sasi anyar iku Pangeran Yonatan ora dhahar apa-apa, amarga panjenengane sekel galihe marga saka Sang Dawud, jalaran kang rama wus ngremehake Sang Dawud.