28. Atur wangsulane Pangeran Yonatan: “Dawud sampun nyuwun palilah kanthi sanget dhateng kawula, kaparenga dhateng Betlehem,
29. tembungipun: Keparenga kula nyuwun pamit, amargi wonten upacara sidhekahan kangge kulawarga kula ing kitha; para sadherek kula piyambak ingkang murugi kula. Milanipun manawi panjenengan welas dhateng kula, kula panjenengan lilani tuwi para sadherek kula. Punika sebabipun Dawud boten ndherek ing bujananipun Sang Prabu.”
30. Sang Prabu banjur muntab dukane marang Pangeran Yonatan, pangandikane marang kang putra: “Anak sundel, kang murang tata! Ingsun rak wus mirsa, yen sira milih marang anake Isai lan iku kang marakake wirangira lan guwa-garbane ibunira.
31. Awitdene, sanyata salawase anake Isai isih urip ana ing lumahing bumi, sira lan kaprabonira ora bakal santosa. Lan saiki utusana wong nimbali lan ngirid Dawud marang ing ngarsaningsun, amarga wong iku kudu mati.”
32. Ananging Pangeran Yonatan ngaturi wangsulan marang Sang Prabu Saul, kang rama: “Kenging punapa Dawud kedah dipun pejahi? Punapa ta kalepatanipun?”
33. Sang Prabu nuli nlorongake towoke marang Pangeran Yonatan arep disedani. Dadine Pangeran Yonatan mirsa, Yen kang rama wus mutus arep nyedani Sang Dawud.
34. Mulane Pangeran Yonatan jumeneng lan nilar papan bujana kanthi mulad-mulading dukane. Ing dina kapindho sasi anyar iku Pangeran Yonatan ora dhahar apa-apa, amarga panjenengane sekel galihe marga saka Sang Dawud, jalaran kang rama wus ngremehake Sang Dawud.
35. Esuke Pangeran Yonatan tindak menyang ing ara-ara kadherekake abdi cilik kaya kang dadi prasetyane marang Sang Dawud.
36. Pangeran Yonatan ngandika marang abdine: “Mlayua golekana panah-panah kang daklepasake.” Lagi bae abdi mau mlayu, Pangeran Yonatan nglepasake panah nglangkahi sirahe abdi mau.
37. Bareng abdi mau tekan ing prenahe panah kang dilepasake Pangeran Yonatan mau, Pangeran Yonatan alok-alok saka ing burine abdi mau: “Panah iku rak luwih adoh kana.”
38. Pangandikane Pangeran Yonatan maneh: “Ayo dikebat, aja mandheg bae.” Abdi iku banjur ngukupi panahe lan diaturake bali marang bendarane.
39. Ananging abdi iku ora ngreti apa-apa; mung Pangeran Yonatan lan Sang Dawud kang ngretos prakara iku.
40. Sawuse iku Pangeran Yonatan masrahake gegamane marang abdi kang ndherek panjenengane, pangandikane: “Mangkata, gawanen menyang ing kutha!”
41. Abdi iku banjur mulih, Sang Dawud banjur medal saka ing sisihe gumuk parang, nuli sujud konjem ing bumi lan nyembah ambal kaping telu. Karone padha aras-ingaras lan padha muwun. Wasana Sang Dawud bisa ngiyat-ngiyatake sarirane.
42. Pangeran Yonatan ngandika marang Sang Dawud: “Panjenengan tindak kanthi wilujeng, kula rak sampun sami supaos wonten ing ngarsanipun Sang Yehuwah makaten: Sang Yehuwah wontena ing antawis kula lan panjenengan sarta ing antawisipun turun kula lan turun panjenengan ngantos ing salami-laminipun.”
43. Sawuse iku Sang Dawud jumeneng lan banjur tindak, lan Pangeran Yonatan uga kondur menyang ing kutha.