1. Sang Dawud nuli lolos saka ing Nayot, ing sacedhake Rama. Sarawuhe ing daleme Pangeran Yonatan nuli matur: “Kula punika nindakaken punapa? Punapa kalepatan kula lan punapa ta dosa kula dhateng ingkang rama, dene ngantos ngersakaken pejah kula?”
2. Nanging Pangeran Yonatan ngandika marang Sang Dawud: “Babar pisan boten. Panjenengan boten badhe kasedanan. Engeta, bilih kanjeng rama boten badhe tumindak punapa-panapa, prakawis agenga alita, ingkang boten kawedharaken dhateng kula rumiyin. Kanjeng rama rak boten badhe nyidhem prakawis punika tumrap kula? Punika temtu boten!”
3. Nanging Sang Dawud matur maneh: “Ingkang rama temtu sampun uninga, bilih panjenengan remen dhateng kula. Mila panggalihipun: Yonatan aja nganti ngreti prakara iki, mengko mundhak sedhih atine; ewadene, demi Sang Yehuwah ingkang agesang, lan demi gesang panjenengan, antawisipun pejah kaliyan kula namung wonten sajangkah.”
4. Pangeran Yonatan ngandika marang Sang Dawud: “Punapa kemawon ingkang dados kersa panjenengan badhe kula tindakaken.”
5. Pangandikane Sang Dawud marang Pangeran Yonatan: “Panjenengan mirsa, bilih benjing-enjing punika wulan enggal, pancenipun kula kedah ndherek dhahar kaliyan Sang Prabu. Manawi panjenengan marengaken kula kesah umpetan ing ara-ara ngantos mbenjing emben sonten.
6. Manawi ingkang rama ndangokaken kula panjenengan matur: Dawud nedha palilah dhateng kawula kalayan sanget, kalilana enggal-enggal kesah dhateng kithanipun ing Betlehem, amargi ing ngrika wonten upacara sidhekahan taunan kangge sadaya kulawangsa.
7. Manawi dipun pangandikakaken makaten: Iya becik, ateges ingkang abdi wilujeng. Nanging manawi dukanipun muntab dadakan, panjenengan mangertosa, bilih Sang Prabu sampun mutus murih bilai kula.