9. Tiyang-tiyang kula badhe ngandhapaken saking redi Libanon dhateng ing saganten saha badhe kula dhawuhi supados kagandheng-gandheng dados gethekan lajeng kabektaa dhateng ing panggenan ingkang panjenengan tedahaken dhateng kula, wonten ing ngrika nunten sami kabungkara, satemah panjenengan saged dhawuh ngangkati. Dene panjenengan mugi karsaa nyekapi kabetahan kula tedha kangge saisining kraton, sapinten ingkang kula kajengaken.”
10. Mangkono dadine Sang Prabu Hiram nyaosi kayu eres lan kayu beros marang Sang Prabu Suleman, sapira kang dikarsakake.
11. Dene Sang Prabu Suleman banjur nyaosi marang Sang Prabu Hiram gandum rong puluh ewu kor, bahan pangan kanggo saisining kraton, lan lenga cocohan rong puluh kor; iku kang dicaosake dening Sang Prabu Suleman marang Sang Prabu Hiram ing saben taun.
12. Anadene Sang Yehuwah paring kawicaksanan marang Sang Prabu Suleman kaya kang kaprasetyakake marang panjenengane; dadine Sang Prabu Hiram lan Sang Prabu Suleman iku rukun, karo-karone banjur nganakake prajanjian.
13. Sang Prabu Suleman nuli nimbali wong nyangga karya saka ing satanah Israel kabeh, cacahe wong mau ana telung puluh ewu.
14. Iku padha didhawuhi menyang ing gunung Libanon, gilirane saben sasi sepuluh ewu: sajrone sasasi padha ana ing Libanon, rong sasi ana ing ngomah. Adoniram kang dadi kepalane wong nyangga karya mau.
15. Sarta maneh Sang Prabu Suleman kagungan kuli pitung puluh ewu lan tukang tatah wolung ewu ana ing pagunungan,
16. iku durung kapetung para kepalane mandhor Sang Prabu Suleman kang manggedheni pagawean iku, kehe ana telung ewu telung atus; iku kang padha ngulat-ulatake rakyat kang nindakake pagawean iku.
17. Sabanjure Sang Prabu dhawuh supaya wong-wong padha mbrengkali watu kang gedhe-gedhe; watu kang larang-larang kanggo dhasaring padaleman iku watu tatahan.