11. Wong kang padha tunggal sakutha kalawan Nabot, yaiku para pinituwa lan para panggedhe, kang padha manggon ing kutha mau, padha nglakoni apa sadhawuhe Sang Putri Izebel marang wong-wong mau, ngetrepi surasaning layang kang diparingake marang dheweke kabeh.
12. Padha ngundhangake puwasa lan Nabot dilungguhake ana ing ngarepe rakyat.
13. Sawuse mangkono banjur ana wong loro kang teka, yaiku wong dursila, kang lungguh arep-arepan karo Nabot. Wong dursila loro iku nuli nggugatake Nabot ana ing ngarepe rakyat, pangucape: “Nabot punika sampun ngawon-awon Gusti Allah kaliyan Sang Prabu.” Sawuse iku Nabot didhabyang menyang ing sajabaning kutha nuli dibenturi watu nganti mati.
14. Bareng wus mangkono wong-wong tumuli padha kongkonan wong ngunjuki uninga marang Sang Putri Izebel: “Punika Nabot sampun dipun benturi sela ngantos pejah.”
15. Sang Putri Izebel sawuse midhanget, manawa Nabot wus dibenturi watu nganti mati, banjur enggal-enggal munjuk marang Sang Prabu Akhab: “Sumangga, kawula aturi wungu, kawula aturi mundhut kebon angguripun Nabot, tiyang Yizreel punika, kadosdene kagungan dalem, amargi Nabot, ingkang boten purun nyaosaken kebon angguripun dhumateng panjenengan dalem sarana katumbas punika, sampun boten gesang malih, sampun pejah.”