21. Bareng Sang Prabu Rehabeam wus rawuh ing Yerusalem, banjur nglempakake wong trah Yehuda kabeh lan taler Benyamin, cacahe satus wolung puluh ewu, kabeh wong nonoman kang saguh perang nglawan turune Israel, karsane arep mangsulake karajan iku marang Sang Prabu Rehabeam, putrane Sang Prabu Suleman.
22. Nanging banjur ana pangandikaning Allah marang Nabi Semaya, abdining Allah, mangkene:
23. “Sira matura marang Rehabeam, anake Suleman, ratu ing Yehuda, lan marang bangsa iku:
24. Makaten pangandikanipun Pangeran Yehuwah: Sira aja padha maju perang lan aja nglawan sadulur-sadulurira, wong Israel. Padha muliha menyang ing omahira dhewe-dhewe, sebab Ingsun kang damel kelakone bab iki.” Wong kabeh padha ngestokake dhawuhe Pangeran Yehuwah lan banjur padha mulih miturut dhawuhe Pangeran Yehuwah mau.
25. Sawuse mangkono Sang Prabu Yerobeam banjur nyantosani kutha Sikhem ing pagunungan Efraim, nuli dedalem ana ing kono. Tumuli tindak saka ing kono lan nyantosani Pnuel.
26. Sang Prabu Yerobeam ngandika ing sajroning panggalih: “Saiki mbokmanawa karajan bakal bali marang tedhake Dawud.