12. yaiku dagangan arupa mas lan salaka, sesotya lan mutyara, mori alus lan jarit wungu sutra lan kain jingga, barang warna-warna saka kayu wangi, dandanan saka gadhing warna-warna, lan rupa-rupa dandanan kayu kang larang, saka tembaga, wesi sarta saka marmer.
13. Manis jangan, bumbu-bumbu, lenga wangi lan menyan, anggur lan lenga, glepung alus lan gandum, sapi lan wedhus, jaran lan kreta, apadene malah abdi lan nyawane wong.
14. Lan iku kabeh bakal padha ngucap:“Wowohan-wowohan kang dadi pepenginane atimu iku wus ilang,lan samubarang kang mewah lan endah iku wus sirna, lan ora bakal katemu maneh.”
15. Para kang daging barang-barang iku mau, kang wus dadi sugih saka kutha iku, bakal padha ngadeg ana ing kadohan awit saka wedine marang anggone kasiksa, sarta padha nangis lan sesambat,
16. pangucape:“Cilaka, cilaka kutha gedhe,kang manganggo mori alus tuwin jarit wungu lan jingga, sarta nganggo pasren mas lan sesotya tuwin mutyara iku, dene sajrone sajam bae kasugihan kang samono iku wus rusak.”
17. Karodene sakehing jurumudhi lan para kang lelayaran, tuwin para mantrus lan sakehe wong kang panguripane ana ing sagara, padha ngedoh,
18. lan padha weruh pegane geni kang ngobong, banjur nguwuh-uwuh, pangucape: “Endi kutha kang madhani kutha gedhe iki?”
19. Banjur padha nguwur-uwuri lebu ing sirahe, sarta nguwuh-uwuh kalawan nangis lan sesambat pangucape:“Cilaka, cilaka kutha gedhe,kang raja-penine dadi marganing kasugihane sakehe wong kang duwe prau ana ing sagara,awi wis rusak sajrone sajam bae.
20. Padha bungaha marga saka iku, he swarga,lan para suci, para rasul sarta para nabi,sabab Gusti Allah wus ndhawahi paukuman marang kutha iku marga saka kowe kabeh.”
21. Tumuli ana malaekat kang prakosa, ngangkat watu kang gedhene sawatu panggilingan, banjur kajegurake ing sagara, pangandikane:“Iya kaya mangkono iku kutha gedhe Babil,bakal kauncalake mangisor sarosane,lan banjur ora bakal ketemu maneh.
22. Sarta swarane para panylempung sarta para pasindhen,tuwin para panyuling apadene panylompret,ora bakal keprungu maneh ana ing kowe,lan wus ora bakal ana wong kang olah sadhengahakagunan kang tinemu ana ing kowe,sarta swarane panggilingan ora bakal keprungu maneh ana ing kowe.
23. Padhanging damar ora bakal madhangi kowe maneh, lan swarane penganten lanang wadon ora bakal keprungu maneh ana ing kowe.Awit sudagar-sudagarmu iku maune padha dadi panggedhene bumi, marga saka sakehe bangsa wus padha kasasarake srana panenunganmu.”