44. Ing dina Sabat candhake meh wong sakutha kabeh padha nglumpuk ngrungokake pangandikaning Allah.
45. Nanging bareng wong Yahudi padha weruh wong akeh iku, banget panas atine lan padha madoni apa kang dipangandikakake dening Rasul Paulus kalawan ngala-ala.
46. Nanging Rasul Paulus lan Barnabas kanthi kendel mangandikani: “Pancen pangandikaning Allah iku kudu diwartakake marang kowe kabeh dhisik, nanging kowe padha nampik lan nganggep ora pantes tampa urip langgeng. Mulane aku banjur padha marani bangsa-bangsa liya.
47. Sabab aku padha diparingi dhawuh mangkene:Sira wus Suntetepake dadi pepadhangtumrap bangsa-bangsa kang ora wanuh marang Allah,supaya sira dadi marganing karahayon nganti tumeka ing pungkasaning bumi.”
48. Krungu kang mangkono iku, kabeh wong kang ora wanuh marang Allah padha bungah sarta padha ngluhurake pangandikaning Pangeran, sarta kabeh wong kang pinasthekake dening Allah tampa urip langgeng, padha manjing pracaya.
49. Pangandikane Pangeran banjur kagiyarake ing tanah kono kabeh.
50. Wong Yahudi padha ngojok-ojoki wanita-wanita kang kajen keringan kang bekti ing Allah sarta para panggedhe ing kutha kono lan banjur nenangi panguya-uya marang Rasul Paulus lan Barnabas, padha ditundhung saka ing wewengkon kono.
51. Nanging Rasul Paulus lan Barnabas nuli padha ngetabake lebu ing sampeyane, minangka pameleh marang wong-wong mau, banjur tedhak menyang ing kutha Ikonium.
52. Dene para siswa ing Antiokhia padha kapenuhan ing kabungahan lan Roh Suci.