1. Kang iku sarehne aku wus padha nampani ayahan iki, marga saka sih-palimirmane Gusti Allah, mulane atiku ora nganti kemba.
2. Ananging aku padha nampik sakehing panggawe dhedhelikan kang nistha; aku ora tumindak kanthi paekan lan ora malsu pangandikaning Allah, nanging aku nglairake kayekten lan awit saka iku aku masrahake awakku supaya ditimbang-timbang dening wong kabeh ana ing ngarsane Gusti Allah.
3. Manawa Injil kang dakwartakake isih meksa katutup uga, mesthi iku katutup tumrap wong kang bakal padha nemu karusakan,
4. yaiku wong kang ora pracaya, kang angen-angene wus dipicakake dening allahe jaman iki, temahan wong mau ora padha ndeleng cahyaning Injile kamulyane Sang Kristus, kang dadi citrane Gusti Allah.
5. Awit kang dakwartakake iku dudu awakku dhewe, nanging Gusti Yesus Kristus kang jumeneng Gusti, lan aku kang padha dadi abdimu marga saka karsane Gusti Yesus.
6. Awit Gusti Allah kang wus ngandika, “Saka ing pepeteng bakal ana pepadhang kang sumorot!” iku uga kang nyorotake pepadhang ana ing ati kita, supaya kita kapadhangan ing kawruh bab kamulyane Gusti Allah kang katingal ana ing wedanane Sang Kristus.
7. Nanging rajabrana kita iki kawadhahan ing grabah, supaya tetelaa manawa kakuwatan kang ngedab-edabi iku asale saka ing Gusti Allah, dudu saka awakku dhewe.
8. Mungguhing samubarang aku ki padha katindhes, nanging ora kejepit; aku padha kentekan akal, nanging ora kelangan pangarep-arep;
9. aku padha dikuya-kuya, nanging ora ditinggal ijen, aku padha kabanting, nanging ora nemu bilai.
10. Ana ing ngendi-endi aku tansah padha nandhang sangsarane sedane Gusti Yesus ing badanku, supaya gesange Gusti Yesus uga kawedhar ana ing badanku.