8. Smear a shúile le domlas an éisc; crapfaidh an t‑ungadh seo an screamh bhán agus tosóidh sí ag scamhadh dá shúile. Tiocfaidh a radharc do d'athair arís agus feicfidh sé an solas.”
9. Ansin rith Anna chun tosaigh agus chaith sí í féin ar bhráid a mic agus dúirt sí leis: “Ní miste liom bás a fháil anois, a mhic, mar táim tar éis tú a fheiceáil arís.” Agus rinne sí gol.
10. D'éirigh Tóibít ina sheasamh ansin agus tháinig sé doras an chlóis amach agus é ag tarraingt na gcos ina dhiaidh.
11. Shiúil Tóibias suas chuige agus domlas an éisc ina láimh aige. Shéid sé isteach ina shúile; rug greim air agus dúirt: “Múscail do mhisneach, a athair!”
12. Ansin chuir sé an t‑ungadh air agus chuimil sé isteach é agus ag tosú dó ag cúinní a shúl bhain sé an screamh bhán díobh lena dhá láimh.
13. Chaith a athair é féin ar a bhráid
14. agus rinne sé gol agus dúirt: “Feicim thú, a mhic, a sholas mo shúl!” Lean sé air:“Moladh go deo le Dia!Moladh lena ainm mór!Moladh lena aingil naofa go léir!Go gcumhdaí a ainm mór sinnagus go moltar a chuid aingeal go léirgo brách agus choíche.
15. Óir bíodh is gur thug sé sciúrsáil dom,feicim mo mhac, Tóibias, anois.”Chuaigh Tóibias isteach ansin agus é lán d'áthas agus ag moladh Dé in ard a ghutha. D'inis sé dá athair gur éirígh thar barr lena thuras; go raibh sé tar éis an t‑airgead a fháil agus Sárá, iníon Raguéil, a phósadh agus nárbh fhada go dtiocfadh sise i láthair mar go raibh sí an-ghairid do gheata Nínivé cheana féin.
16. Amach le Tóibít féin ar an toirt go dtí geata Nínivé chun bualadh le bean chéile a mhic agus é lán d'áthas agus ag moladh Dé. Tháinig ionadh ar mhuintir Nínivé nuair a chonaic siad é ag gabháil go beo bríomhar tríd an gcathair agus gan aon duine á threorú.
17. Thug Tóibít buíochas do Dhia os a gcomhair go léir de bhrí go ndearna sé trócaire air agus gur oscail sé a shúile. Nuair a tháinig sé i ngar do Shárá, bean chéile a mhic, Tóibias, bheannaigh sé di, á rá: “Céad míle fáilte romhat, a iníon! Moladh go deo le do Dhia a sheol chugainn thú, a iníon! Beannacht Dé ar d'athair agus ar mo mhac, Tóibias, agus ort féin, a iníon! Tar isteach i do theach féin; go bhfága Dia do shláinte agat agus go raibh rath agus lúcháir ort de shíor; isteach leat, a iníon ó!” Ba mhór ar fad an t‑áthas a cuireadh ar na Giúdaigh a bhí i Nínivé an lá sin.