13. Fuair Támár scéala: “Tá athair do chéile ar an tslí suas go Timneá ag bearradh a chuid caorach,”
14. agus chuir sí uaithi a héide baintrí, chuir fial uimpi féin agus shuigh, agus í folaithe go maith, mar a scarann an bóthar go hÉanaím ón mbothar go Timneá. Bhí Séalá fásta faoin am sin, ach mar sin féin níor tugadh dó í mar bhean.
15. Nuair a chonaic Iúdá í, shíl sé gur striapach í mar bhí a haghaidh folaithe aici.
16. Ghabh sé suas chuici ar thaobh an bhóthair agus dúirt: “Téanam agus luigh liom.” Ní raibh a fhios aige gurbh í bean a mhic í. “Cad a thabharfaidh tú dom,” ar sí, “ar son céileachas a dhéanamh liom?”
17. “Cuirfidh mé meannán chugat ón tréad,” ar sé. “Tá go maith,” ar sí, “ar choinníoll go bhfágfaidh tú geall agam go dtí go gcuirfidh tú chugam é.”
18. “Cén geall a fhágfaidh mé agat?” ar sé. “Do shéala, do chorda agus an bata atá i do ghlaic,” ar sí. Thug sé di iad, luigh léi, agus ghabh sí gin uaidh.
19. Ansin d'éirigh sí, d'imigh léi, bhain di an fial, agus chuir a héide baintrí uimpi arís.
20. Agus chuir Iúdá an meannán lena chara an tAdullámach chun an geall a fhuascailt ó láimh na mná; ach ní bhfuair sé í.
21. D'fhiafraigh sé de mhuintir na háite: “Cá bhfuil an striapach choisricthe a bhíodh ar thaobh an bhóthair ag Éanaím?” D'fhreagraíodar: “Ní raibh aon striapach ansiúd.”
22. D'fhill sé ar Iúdá agus dúirt: “Ní bhfuair mé í; agus dúirt muintir na háite nach raibh aon striapach choisricthe ann.”
23. “Bíodh aici mar sin,” arsa Iúdá, “chun nach ndéanfaí ceap magaidh dínn; chuireas an meannán seo chuici, ach níor éirigh leat í a fháil.”
24. Timpeall ráithe ina dhiaidh sin dúradh le Iúdá: “Rinne do bhean mhic, Támár, striapachas; sea agus tá sí trom de bharr a striapachais.” Dúirt Iúdá: “Tugtar amach í agus loisctear í!”
25. Nuair a bhí sí á breith amach, chuir sí scéala chun athair a céile: “An té ar leis na nithe seo is uaidh a toirchíodh mé.” Agus dúirt sí: “Féach, le do thoil, cé leis an séala, an corda agus an bata seo?”
26. D'aithin Iúdá iad agus a dúirt: “Tá sise fíréanta seachas mar atáimse; mar nár thug mé í do mo mhac Séalá mar chéile is ea a tharla sé seo.” Agus níor luigh sé léi níos mó.
27. Nuair a tháinig a hionú fuarthas cúpla ina broinn.
28. Nuair a bhí sí ina luí seoil chuir ceann acu a lámh amach, rug an bhean ghlún ar an láimh agus chas snáithín craorag uirthi á rá: “É seo is túisce a tháinig amach.”
29. Ach tharraing seisean a lámh ar ais, agus seo amach lena dheartháir ar dtús. Dúirt sí ansin: “Cad í mar bhearna a rinne tú duit féin!” Tugadh Bearna air dá bhrí sin.
30. Tháinig a dheartháir amach ansin ina dhiaidh agus snáithín craorag ar a láimh agus tugadh Zearach air.