1. Cuireadh Aistíagaes chun suain lena aithreacha, agus fuair Cíoras an Peirseach seilbh ar a ríocht.
2. Mhair Dainéil mar aoi ag an rí agus ba é cara ba mhó é a fuair onóir uaidh.
3. Anois bhí íol, Béil, ag na Bablónaigh, agus d'ofrálaidís sa lá dó dhá bhuiséal déag de phlúr mín, daichead caora, agus leathchéad galún fíona.
4. Bhíodh an rí á adhradh freisin agus théadh sé gach lá chun ómós a thabhairt dó. Ach Dainéil, thug sé siúd adhradh dá Dhia féin.
5. Agus dúirt an rí leis: “Cén fáth nach n‑adhrann tú Béil?” D'fhreagair sé: “Mar nach íola a rinne lámha daonna a adhraimse, ach an Dia beo a rinne neamh agus talamh ag a bhfuil cumhacht ar an uile fheoil.”
6. “Nach dóigh leat,” arsa an rí “gur dia beo Béil? Nach bhfeiceann tú a n‑itheann agus n‑ólann sé gach lá?”
7. Agus bhris a gháire ar Dhainéil. “Ná mealltar thú, a rí,” ar seisean, “níl anseo ach cré laistigh, prás lasmuigh, agus níor ith ná níor ól sé aon ní riamh.”
8. Tháinig fearg ar an rí agus chuir sé fios ar na sagairt agus dúirt sé leo: “Mura n‑insíonn sibh dom cé a itheann na soláthairtí bia seo, cuirfear chun báis sibh; ach má chruthaíonn sibh gurb é Béil a itheann iad, is é Dainéil a chuirfear chun báis mar thug sé masla do Bhéil.”
9. Dúirt Dainéil leis an rí: “Go ndéantar de réir do bhriathair!” Ba é a deich agus trí fichid líon na sagart, gan a mná agus a bpáistí a chomhaireamh.
10. Chuaigh an rí isteach i dteampall Bhéil le Dainéil.
11. Agus dúirt sagairt Bhéil leis: “Féach, táimidne ag dul amach as seo, agus, a rí, leag féin an bia amach agus measc an fíon agus ofráil é; ansin iaigh an doras agus séalaigh é le do shéala féin. Nuair a thiocfaidh tú ar ais ar maidin amárach, má fheiceann tú nach bhfuil gach rud ite ag Béil, bíodh an bás mar phionós orainn; nó, sa chás go mbíonn, bíodh sé ar Dhainéil, atá ag tromaíocht orainn.”
12. Ní raibh aon mhairg orthu mar bhí slí rúin déanta isteach faoin mbord acu agus ba ghnáth leo dul isteach tríthi agus an lón a chaitheamh.
13. Nuair a bhí siad imithe amach leag an rí an bia amach roimh Bhéil.
14. Ansin d'ordaigh Dainéil dá sheirbhísigh luaith a thabhairt chuige agus leath siad í ar fud urlár an teampaill uile agus gan aon duine ach an rí amháin i láthair. Ansin amach leo; d'iaigh siad an doras, shéalaigh siad é le séala an rí, agus d'imigh siad leo.
15. Tháinig na sagairt istoíche, mar ba ghnáth, lena mná is a bpáistí, agus d'ith siad agus d'ól siad a raibh ann.
16. D'éirigh an rí go moch agus tháinig sé agus Dainéil fairis.
17. D'fhiafraigh an rí: “An bhfuil na séalaí gan briseadh, a Dhainéil?” “Tá siad slán, a rí,” d'fhreagair Dainéil.
18. A luaithe a d'oscail sé an doras, d'fhéach an rí ar an mbord agus ghlaoigh in ard a chinn: “Is mór tú, a Bhéil, agus níl caimiléireacht ar bith ag baint leat.”
19. Gháir Dainéil agus choisc ar an rí dul isteach: “Féach ar an urlár,” ar sé, “agus tabhair faoi deara cé a d'fhág rian seo na gcos.”
20. “Feicim rian cos fear agus ban agus páistí,” arsa an rí.
21. Ansin i gcuthach feirge ghabh an rí na sagairt, a gcuid ban agus páistí. Thaispeáin siad dó an doras rúin trínar ghnáth leo teacht isteach agus a mbíodh ar an mbord a alpadh.
22. Chuir an rí chun báis iad agus thug sé Béil suas do Dhainéil; scrios sé siúd an t‑íol agus a theampall.
23. Bhí sa Bhablóin dragan mór a bhí á adhradh ag an bpobal.
24. Dúirt an rí le Dainéil: “Ní féidir duit a shéanadh gur dia beo é seo! Adhair é dá bhrí sin.”
25. D'fhreagair Dainéil: “Adhraim an Tiarna mo Dhia; is é sin is Dia beo ann.
26. A rí, le do chead, maróidh mé an dragan gan chlaíomh, gan lorg.” “Ceadaím sin duit,” arsa an rí.
27. Ansin fuair Dainéil pic agus blonag agus fionnadh, agus bheirigh sé le chéile iad agus rinne cístí astu agus thug iad le hithe don dragan. Shlog sé siar iad agus phléasc sé! Dúirt Dainéil: “Féach cad a bhí agaibh a adhradh!”
28. Nuair a chuala na Bablónaigh é tháinig fearg mhór orthu agus d'éirigh siad amach i gcoinne an rí. Dúirt siad: “Tá Giúdach déanta den rí! Mhill sé Béil, mharaigh sé an dragan, agus chuir sé na sagairt chun báis!”
29. Chuaigh siad faoi dhéin an rí agus dúirt siad: “Scaoil chugainn Dainéil, nó cuirfimid chun báis thú féin agus do theaghlach.”
30. Chonaic an rí go raibh siad ag brú go dian air agus chaith sé géilleadh agus Dainéil a thabhairt i láimh dóibh.
31. Theilg siad Dainéil isteach in uaimh na leon agus bhí sé ansiúd ar feadh sé lá.
32. Bhí seacht leon san uaimh agus is é bia a thugtaí dóibh dhá chorp dhaonna agus dhá chaora sa lá; ach níor tugadh dóibh ansin iad chun go n‑alpaidís Dainéil.
33. Bhí an fáidh Habacúc in Iúdá an uair sin; bhí leite bhruite agus brúscar aráin aige i mbabhla, agus é á dtabhairt leis don ghort chun na mbuanaithe.
34. Ach dúirt aingeal an Tiarna le Habacúc: “Beir leat an bia atá agat go dtí an Bhablóin, go Dainéil in uaimh na leon.”
35. “A Thiarna,” arsa Habacúc, “ní fhaca riamh an Bhablóin, ná ní eol dom an uaimh seo.”
36. Ansin rug aingeal an Tiarna ar mhullach a chinn air agus d'ardaigh leis ar urla é le luas na gaoithe chun na Bablóine mar ar lig sé síos é ar bhéal na huaimhe.
37. Ghlaoigh Habacúc: “A Dhainéil, a shearbhónta Dé, tóg an dinnéar a chuir Dia chugat.”
38. Agus dúirt Dainéil: “A Dhia liom, chuimhnigh tú orm agus níor thréig tú iad siúd a ghránn tú.”
39. D'éirigh Dainéil agus d'ith sé an bia. Agus d'fhág aingeal Dé Habacúc ar ais ina dhúiche féin gan mhoill.
40. Ar an seachtú lá tháinig an rí chun Dainéil á chaoineadh. Chuaigh sé chun na huaimhe agus d'fhéach isteach agus b'shiúd é Dainéil ina shuí go sochma.
41. D'éigh an rí in ard a ghutha agus dúirt: “Is éachtach tú a Thiarna Dia Dhainéil agus níl aon Dia eile ann ach thú!”
42. Tharraing sé Dainéil amach ansin as uaimh na leon agus theilg isteach inti iad seo arbh áil leo é a chur chun báis; alpadh iad laithreach baill os comhair a shúl.