19. Ach b'fhearr leis bás a fháil faoi onóir ná bheith beo faoi náire. Chuaigh sé chun a chéasta as a stuaim féin agus é ag caitheamh amach na feola as a bhéal,
20. mar is dual d'fhear an mhisnigh diúltú don rud nach dleathach a bhlaiseadh, fiú má chuireann sé a bheatha féin i mbaol.
21. An mhuintir a bhí i gceannas ar an bhfleá náireach, bhí seanaithne acu air. Thugadar i leataobh é agus mhol dó go príobháideach fios a chur ar fheoil dá chuid féin ba chead dó a ithe, agus a ligean air go raibh sé ag ithe feoil na híobartha mar a d'ordaigh an rí.
22. Bheadh ar a chumas an bás a sheachaint ach leas a bhaint as an gcineáltas sin a bhí bunaithe ar an seanchairdeas eatarthu.
23. Ach bhí an seasamh uasal a ghlac sé ar aon chéim lena aois mhór agus leis an ngradam a bhí tuillte go maith aige i ndeireadh a shaoil; bhí sé freisin de réir na beatha gan cháim a bhí caite aige óna óige anall, agus thar gach rud eile bhí sé de réir an dlí naofa a tháinig ó Dhia féin. Nocht sé a thuairimí go poiblí, á rá leo é a chur chun báis láithreach.
24. “Cur i gcéill den saghas sin,” ar seisean, “ní oireann sé don aois atá agamsa, le heagla go measfadh go leor daoine óga gur ghéill Eileázár in aois a nócha bliain do mhodh beatha na gcoimhthíoch;
25. agus, de bhrí go ndéanfainn an cur i gcéill seo ar mhaithe le seal beag bídeach ar an saol seo, go gcuirfí iad féin ar strae mar gheall ormsa; ní dhéanfainn ach smál agus náire a tharraingt orm féin i mo sheanaois.
26. Fiú dá seachnainn féin go sealadach pionós ó dhaoine, níorbh fhéidir liom, beo ná marbh, éalú ó láimh Dé uilechumhachtaigh.