12. تاریکی را سایبانی ساخت گرداگرد خویش،تجمع آبها و ابرهای متراکم آسمان را.
13. از میان درخشش حضور ویاَخگرهای آتشین شعله برکشید.
14. خداوند از آسمان رعد کرد،و آن متعال آواز خود را داد.
15. او تیرها فرستاد و آنان را پراکنده ساخت؛برقها افکند، و ایشان را پریشان کرد.
16. آنگاه مجراهای دریا نمایان شد،و بنیان جهان آشکار گردید،از نهیب خداوندو از وزش باد بینی او!
17. «از اعلی دست فرود آورده، مرا برگرفت،و از آبهای بسیار بیرونم کشید.
18. مرا از دشمن زورآورم رهانید،و از نفرت‌کنندگانم،زیرا که از من نیرومندتر بودند.
19. در روز بلای من، به مقابله با من برآمدند،ولی خداوند تکیه‌گاه من بود.
20. او مرا به مکانی فراخ بیرون آورد،و مرا رهانید، زیرا که به من رغبت داشت.
21. «خداوند فراخورِ پارسایی‌ام مرا پاداش داده است؛فراخور پاکیِ دستانم سزایم بخشیده است.
22. زیرا که راههای خداوند را نگاه داشته‌ام،و شریرانه از خدایم روی نگردانیده‌ام.