5. با صدایی چون صدای ارابه‌ها، بر فراز کوهها می‌جهند،با صدایی همچون صدای شعلۀ آتش که کاه را بسوزاند،و همچون سپاهی نیرومند که برای جنگ صف‌آرایی کرده باشد.
6. در برابر آنها ملتها در عذابند،و رنگ از رخسارها می‌رود.
7. همچون جنگاوران می‌دوند،و مانند مردان جنگی بر حصارها برمی‌آیند.هریک در صف خویش گام برمی‌دارند،و از مسیر خود منحرف نمی‌شوند.
8. بر یکدیگر ازدحام نمی‌کنند،زیرا هر یک در مسیر خود پیش می‌روند.از میان استحکامات هجوم می‌آورند،و صفوف خود را نمی‌شکنند.
9. بر شهر برمی‌جهند،و بر حصارها می‌دوند؛از خانه‌ها بالا می‌روند،و از پنجره‌ها چون دزد به درون می‌آیند.
10. زمین پیش روی ایشان می‌لرزد،و آسمانها به لرزه درمی‌آید؛خورشید و ماه تاریک می‌شوند،و ستارگان نور خویش را نمی‌تابانند.
11. خداوند آواز خویش را پیش روی سپاه خود بلند می‌کند،براستی که اردوی او بسیار عظیم است؛آنان که فرمان او را به جا می‌آورند، زورآورند.زیرا که روز خداوند عظیم است،و بسیار مَهیب؛کیست که آن را تاب آورَد؟
12. خداوند می‌فرماید: «با این حال، حتی همین الان با تمامی دل خود، و با روزه و گریه و ماتم، نزد من بازگشت کنید؛
13. دل خود را چاک زنید، نه جامۀ خویش را.» به سوی یهوه خدای خود بازگشت کنید زیرا او فیاض و رحیم است، دیرخشم و آکنده از محبت، و از بلا منصرف می‌شود.
14. کسی چه دانَد؟ شاید برگردد و منصرف شده، از پس خود برکتی باقی گذارد، یعنی هدیۀ آردی و هدیۀ ریختنی را برای یهوه خدای شما.
15. در صَهیون کَرِنا بنوازید،زمانی را به روزه اختصاص دهید،و به گردهم‌آییِ مخصوص فرا خوانید.
16. قوم را گرد آورید،و جماعت را تقدیس نمایید؛پیران را جمع کنید،و کودکان و شیرخوارگان را گرد آورید.داماد از حُجرۀ خویش به در آید،و عروس از حِجله‌اش.
17. کاهنان که خادمان خداوندند،میان رواق و مذبح بگریند و بگویند:«خداوندا، بر قوم خویش رحم فرما،و میراث خود را اسباب تمسخر مگردان،و نه ضرب‌المثل در میان قومها.چرا در میان ملتها بگویند:”خدای ایشان کجاست؟“»
18. پس خداوند برای سرزمین خویش به غیرت آمد، و بر قوم خویش شفقت فرمود.
19. و خداوند قوم خود را اجابت کرده، گفت: «اینک من برای شما گندم و شراب تازه و روغن می‌فرستم، تا بخورید و سیر شوید. و دیگر هرگز شما را در میان قومها اسباب تمسخر نخواهم ساخت.
20. لشکر شمالی را از شما دور خواهم کرد، و آن را به سرزمینی خشک و بایر خواهم راند، به گونه‌ای که سرِ آن به دریای شرقی و تَهِ آن به دریای غربی برسد. بوی بدش بلند خواهد شد، و بوی تعفنش به هوا بر خواهد خاست، چراکه کارهای بزرگ کرده است.
21. «ای زمین، ترسان مباش!بلکه وجد و شادی کن،زیرا خداوند کارهای عظیم کرده است.
22. ای جانوران صحرا مهراسید،زیرا مرتعهای صحرا سبز شده است؛درختان میوه آورده‌اند،و درختان انجیر و انگور بارِ کامل داده‌اند.
23. ای فرزندان صَهیون، در یهوه خدای خود وجد و شادی کنید،زیرا که بارانِ اوّلین را به اندازه به شما داده است؛او باران فراوان بر شما بارانیده،یعنی بارانهای اوّلین و آخرین را، همچون گذشته.
24. خرمنگاه‌ها از گندم آکنده خواهد شد،و خمره‌ها از شراب تازه و روغن لبریز خواهد گشت.