7. اما من به سوی خداوند چشم می‌دوزم،و برای خدای نجاتِ خویش انتظار می‌کشم؛خدای من مرا اجابت خواهد کرد.
8. ای دشمن من بر من شادی مکن،زیرا اگرچه بیفتم، بر خواهم خاست،و اگرچه در تاریکی بنشینم،خداوند نور من خواهد بود.
9. غضب خداوند را متحمل خواهم شد،زیرا که به او گناه ورزیده‌ام،تا آنگاه که به دفاع از من برخیزدو دادرسی‌ام کند.او مرا به روشناییْ بیرون خواهد آورد،و من عدالت او را نظاره خواهم کرد.
10. آنگاه دشمنم این را خواهد دید،و غرقِ شرمساری خواهد شد؛همان که به من می‌گفت:«یهوه خدایت کجاست؟»چشمانم بر او خواهد نگریست،و حال مانند گِل کوچه‌ها پایمال خواهد شد.
11. روز ساختن دیوارهایت فرا خواهد رسید؛در آن روز مرزها گسترش خواهد یافت.
12. در آن روز، از آشور و شهرهای مصر نزد تو خواهند آمد،از مصر تا رود فرات؛از دریا تا دریاو از کوه تا کوه.
13. اما زمین ویران خواهد شد،به سبب ساکنانش و ثمرۀ اعمالشان.
14. قوم خویش و گلۀ میراث خود را به عصای خویش شبانی کن،آنان را که به تنهایی در جنگل، میان سرزمینی حاصلخیز ساکنند؛باشد که چون روزگاران پیشین،در باشان و جِلعاد بچرند.