7. اما من به سوی خداوند چشم می‌دوزم،و برای خدای نجاتِ خویش انتظار می‌کشم؛خدای من مرا اجابت خواهد کرد.
8. ای دشمن من بر من شادی مکن،زیرا اگرچه بیفتم، بر خواهم خاست،و اگرچه در تاریکی بنشینم،خداوند نور من خواهد بود.
9. غضب خداوند را متحمل خواهم شد،زیرا که به او گناه ورزیده‌ام،تا آنگاه که به دفاع از من برخیزدو دادرسی‌ام کند.او مرا به روشناییْ بیرون خواهد آورد،و من عدالت او را نظاره خواهم کرد.
10. آنگاه دشمنم این را خواهد دید،و غرقِ شرمساری خواهد شد؛همان که به من می‌گفت:«یهوه خدایت کجاست؟»چشمانم بر او خواهد نگریست،و حال مانند گِل کوچه‌ها پایمال خواهد شد.