34. هرگاه ایشان را می‌کشت، او را می‌جُستند،و بازگشت کرده، خدا را به جِدّ می‌طلبیدند!
35. به یاد می‌آوردند که صخرۀ ایشان خداست،و خدای متعال، ولیّ آنهاست.
36. اما آنگاه به دهان خود تملق او را می‌گفتند،و به زبان خویش به او دروغ می‌گفتند؛
37. دلهایشان با او نبود،و به عهدی که با ایشان بسته بود، وفا نکردند.
38. اما او که رحیم استتقصیر ایشان را کفاره کردو هلاکشان نساخت.بارها خشم خود را مهار کردو تمام غضب خویش را برنیانگیخت.
39. به یاد آورد که ایشان بشرند،بادی که می‌وزد و دیگر بازنمی‌گردد.
40. چند مرتبه در صحرا بر او تمرّد ورزیدندو در بیابان، وی را غمگین ساختند!
41. بارها و بارها خدا را آزمودند،و قدوس اسرائیل را آزردند!
42. دست او را به خاطر نداشتند،و نه روزی را که ایشان را از چنگ خصم فدیه کرد؛
43. آنگاه که آیات خویش را در مصر به نمایش گذاشت،و عجایب خود را در دیار صوعَن.
44. نهرهای ایشان را به خون بدل ساخت،آن‌سان که نتوانستند از چشمه‌های خود بنوشند.