33. پس روزهای ایشان را در بطالت به سر آورد،و سالهایشان را در ترس!
34. هرگاه ایشان را می‌کشت، او را می‌جُستند،و بازگشت کرده، خدا را به جِدّ می‌طلبیدند!
35. به یاد می‌آوردند که صخرۀ ایشان خداست،و خدای متعال، ولیّ آنهاست.
36. اما آنگاه به دهان خود تملق او را می‌گفتند،و به زبان خویش به او دروغ می‌گفتند؛
37. دلهایشان با او نبود،و به عهدی که با ایشان بسته بود، وفا نکردند.
38. اما او که رحیم استتقصیر ایشان را کفاره کردو هلاکشان نساخت.بارها خشم خود را مهار کردو تمام غضب خویش را برنیانگیخت.
39. به یاد آورد که ایشان بشرند،بادی که می‌وزد و دیگر بازنمی‌گردد.
40. چند مرتبه در صحرا بر او تمرّد ورزیدندو در بیابان، وی را غمگین ساختند!