5. همچون کسانی بودند که تبرهای خود رابر درختان جنگل برمی‌افرازند.
6. ایشان همۀ کنده‌کاریهای آن رابا تیشه و تبر خویش در هم شکستند.
7. قُدس تو را به آتش کشیده، با خاک یکسان کردند،و مسکن نام تو را بی‌حرمت ساختند.
8. در دل خویش گفتند: «آنان را به تمامی زیر سلطۀ خود خواهیم داشت!»پس همۀ ملاقاتگاههای خدا را در این سرزمین سوزاندند.
9. نه آیات خویش را دیگر می‌بینیم،و نه دیگر نبی‌ای در کار است،و کسی از ما نیز نمی‌داند که تا چند چنین خواهد بود.
10. تا به کِی، خدایا، خصم ریشخند کند؟آیا دشمن تا ابد بر نام تو اهانت روا دارد؟
11. از چه سبب دست خویش را بازپس می‌کشی،دست راست خویش را؟دست از گریبان به در آرو ایشان را هلاک کن!
12. اما خدا از قدیم پادشاه من است،که بر زمین نجاتها به عمل می‌آورد.
13. تو بودی که دریا را به نیروی خود شکافتی،و سرهای هیولاهای دریا را در آبها شکستی!
14. سرهای لِویاتان را تو فرو کوفتی،و آن را خوراک جانوران صحرا ساختی.
15. چشمه‌ها و جویبارها را تو روان ساختی؛نهرهای همیشه جاری را تو خشکانیدی!
16. روز از آن توست و شب از آن تو؛نورافشانها و خورشید را تو برقرار ساختی.
17. تو بودی که حدود زمین را مقرر داشتی؛تابستان و زمستان را تو آفریدی!
18. به یاد آر این را، خداوندا، که دشمن چگونه ریشخند می‌کند،و مردمان جاهل بر نام تو اهانت روا می‌دارند!