1. خدایا، چرا تا ابد طردمان کرده‌ای؟چرا آتش خشم تو بر گوسفندانِ چراگاهت افروخته است؟
2. به یاد آر جماعت خویش را که از قدیم خریدی،و ایشان را فدیه دادی تا قبیلۀ میراث تو شوند؛به یاد آر کوه صَهیون را که در آن مسکن گزیدی!
3. قدمهای خویش را به جانب این ویرانه‌های همیشگی بردار؛زیرا دشمن هر چه را که در قُدس تو بود، ویران کرده است.
4. خصمانت در اندرون ملاقاتگاه تو برخروشیدند،و درفشهایشان را چونان نشانه‌ها بر پا داشتند؛
5. همچون کسانی بودند که تبرهای خود رابر درختان جنگل برمی‌افرازند.
6. ایشان همۀ کنده‌کاریهای آن رابا تیشه و تبر خویش در هم شکستند.
7. قُدس تو را به آتش کشیده، با خاک یکسان کردند،و مسکن نام تو را بی‌حرمت ساختند.
8. در دل خویش گفتند: «آنان را به تمامی زیر سلطۀ خود خواهیم داشت!»پس همۀ ملاقاتگاههای خدا را در این سرزمین سوزاندند.
9. نه آیات خویش را دیگر می‌بینیم،و نه دیگر نبی‌ای در کار است،و کسی از ما نیز نمی‌داند که تا چند چنین خواهد بود.
10. تا به کِی، خدایا، خصم ریشخند کند؟آیا دشمن تا ابد بر نام تو اهانت روا دارد؟