17. تا آنکه به قُدس خدا داخل شدم؛آنگاه سرانجامِ ایشان را دریافتم.
18. براستی که ایشان را در جاهای لغزنده قرار می‌دهی؛و به تباهیشان فرو می‌افکنی.
19. چه به ناگاه هلاک گشته‌اند!و از وحشت، به تمامی نیست گردیده‌اند!
20. همچون رؤیای شب، آنگاه که آدمی چشم گشاید،آن هنگام که تو برخیزی، خداوندگارا،ایشان را چون اوهام، ناچیز خواهی شمرد.
21. آنگاه که جانم تلخ گشته بودو دلم ریش بود،
22. وحشی بودم و جاهلو در پیشگاهت مانند حیوانی بی‌شعور بودم.
23. [اما حال دریافته‌ام که] من پیوسته با توام،و تو دست راستم را می‌گیری.