19. تو اهانتی را که بر من می‌رود می‌دانی،و شرمساری و رسوایی مرا؛همۀ خصمانم در نظر تواند.
20. اهانت، دل مرا شکسته است،و درمانده گشته‌ام.انتظار ترحم داشتم، و نیافتم،تسلی‌دهنده‌ای جُستم، و یافت نشد.
21. به جای خوراک، مرا زرداب دادندو چون تشنه بودم، سرکه‌ام نوشانیدند.
22. باشد که سفرۀ ایشان، پیش رویشان، دامی گرددو چون در صلح و صفا به سر می‌برند، تله باشد.
23. چشمانشان تار گردد تا نتوانند ببینندو کمرهایشان همواره لرزان باشد.
24. خشم خود را بر ایشان فرو ریز،آتش غَضَبت به ایشان برسد.
25. منزلگاه ایشان متروک گردد،و در خیمه‌هایشان کسی ساکن نشود.
26. زیرا بر کسی که تو زده‌ای، آزار روا می‌دارندو دردهای مجروحان تو را بازمی‌گویند.
27. تقصیر بر تقصیرشان بیفزا،از تبرئۀ تو بی‌نصیب مانند.
28. از دفتر زندگان محو گردند،در زمرۀ پارسایان نیایند.
29. و اما من، ستمدیده و دردمندم؛نجات تو، خدایا، مرا محافظت کند.
30. نام خدا را با سرودها خواهم ستود،و با شکرگزاری بزرگش خواهم داشت.
31. این خدا را بیشتر پسند آید،تا گاو و گوساله‌ای که شاخ و سُم دارد.
32. مسکینان چون این را بینند، شادمان خواهند شد؛باشد که دلهای شما، ای جویندگان خدا، زنده گردد.