فصول

  1. 1
  2. 2
  3. 3
  4. 4
  5. 5
  6. 6
  7. 7
  8. 8
  9. 9
  10. 10
  11. 11
  12. 12
  13. 13
  14. 14
  15. 15
  16. 16
  17. 17
  18. 18
  19. 19
  20. 20
  21. 21
  22. 22
  23. 23
  24. 24
  25. 25
  26. 26
  27. 27
  28. 28
  29. 29
  30. 30
  31. 31
  32. 32
  33. 33
  34. 34
  35. 35
  36. 36
  37. 37
  38. 38
  39. 39
  40. 40
  41. 41
  42. 42
  43. 43
  44. 44
  45. 45
  46. 46
  47. 47
  48. 48
  49. 49
  50. 50
  51. 51
  52. 52
  53. 53
  54. 54
  55. 55
  56. 56
  57. 57
  58. 58
  59. 59
  60. 60
  61. 61
  62. 62
  63. 63
  64. 64
  65. 65
  66. 66
  67. 67
  68. 68
  69. 69
  70. 70
  71. 71
  72. 72
  73. 73
  74. 74
  75. 75
  76. 76
  77. 77
  78. 78
  79. 79
  80. 80
  81. 81
  82. 82
  83. 83
  84. 84
  85. 85
  86. 86
  87. 87
  88. 88
  89. 89
  90. 90
  91. 91
  92. 92
  93. 93
  94. 94
  95. 95
  96. 96
  97. 97
  98. 98
  99. 99
  100. 100
  101. 101
  102. 102
  103. 103
  104. 104
  105. 105
  106. 106
  107. 107
  108. 108
  109. 109
  110. 110
  111. 111
  112. 112
  113. 113
  114. 114
  115. 115
  116. 116
  117. 117
  118. 118
  119. 119
  120. 120
  121. 121
  122. 122
  123. 123
  124. 124
  125. 125
  126. 126
  127. 127
  128. 128
  129. 129
  130. 130
  131. 131
  132. 132
  133. 133
  134. 134
  135. 135
  136. 136
  137. 137
  138. 138
  139. 139
  140. 140
  141. 141
  142. 142
  143. 143
  144. 144
  145. 145
  146. 146
  147. 147
  148. 148
  149. 149
  150. 150

کتاب عهد عتیق

عهد جدید

مزمور 58 هزارۀ نو (NMV)

خدایی هست که داوری می‌کند

برای سالار سرایندگان: در مایۀ ’نابود مکن‘. غزل داوود.

1. ای حاکمان، آیا براستی به دادگری سخن می‌گویید؟آیا در میان بنی‌آدم به انصاف داوری می‌کنید؟

2. چنین نیست! بلکه در دل خود مرتکب بی‌عدالتی می‌شوید،و دستانتان خشونت بر زمین می‌گسترد.

3. شریران از رَحِم منحرفند،و از بطن مادر، گمراه و دروغگو!

4. آنان را زهری است چون زهر مار،چون مار کُبرایی که گوشهای خود را بسته باشد،

5. و به آواز افسونگران اعتنا نکند،هرچند ماهرانه افسون کنند!

6. خدایا، دندانهای ایشان را در دهانشان بشکن!خداوندا، دندانِ نیشِ این شیران درنده را بِکَن!

7. بگذار چون آبی که ریخته می‌شود، محو شوند،و چون کمان خود را می‌کِشند، تیرهایشان بی‌اثر شود.

8. همچون حلزون باشند که در حین حرکت تحلیل می‌رود،و مانند طفل سقط شده، هرگز رویِ آفتاب را نبینند!

9. پیش از آنکه دیگهایتان آتش خارها را حس کند،باشد که آنها را چه تر و چه خشک، بروبد.

10. پارسا چون کشیده شدن انتقام را بیند شادی خواهد کرد،چون پاهای خود را در خون شریران بشوید.

11. پس آنگاه مردمان خواهند گفت:«به‌یقین پارسایان هنوز پاداش می‌گیرند،به‌یقین خدایی هست که در جهان داوری می‌کند!»