1. خوشا به حال آن که عِصیانش آمرزیده شد،و گناهش پوشانیده گردید.
2. خوشا به حال آن که خداوند خطایی به حسابش نگذاردو در روحش فریبی نباشد.
3. هنگامی که خاموشی گزیده بودم،استخوانهایم می‌پوسیداز ناله‌ای که تمام روز برمی‌کشیدم.
4. زیرا دست تو روز و شب بر من سنگینی می‌کرد؛طراوتم به تمامی از میان رفته بود،بسان رطوبت در گرمای تابستان. سِلاه
5. آنگاه به گناه خود نزد تو اعتراف کردمو جرمم را پنهان نداشتم.گفتم: «عِصیان خود را نزد خداوند اعتراف خواهم کرد»؛و تو جرمِ گناهم را عفو کردی. سِلاه
6. از این رو، باشد که هر پیروِ سرسپردۀ تودر زمانی که یافت می‌شویبه درگاهت دعا کند؛حتی اگر آبهای بسیار سیلان کند،هرگز بدو نخواهد رسید.
7. تو مخفیگاه من هستی؛تو مرا از تنگی حفظ خواهی کرد،و با غریو رهایی احاطه‌ام خواهی نمود. سِلاه
8. تو را بصیرت خواهم آموخت،و به راهی که باید رفت ارشاد خواهم کرد؛و در حالی که چشمم بر توست،تو را مشورت خواهم داد.
9. همچون اسب و قاطر بی‌فهم مباش،که تنها به افسار و لگام مهار می‌شوند،وگرنه نزدیکت نمی‌آیند.
10. رنجهای شریران بسیار است،اما هر کس را که بر خداوند توکل داردمحبت احاطه خواهد کرد.
11. ای پارسایان، در خداوند شادی کنید و خوش باشید؛ای همۀ راست‌دلان، بانگ شادی برآورید.