25. زیرا او سخن گفت و بادْ توفان را به پا داشتکه امواجِ دریا را برافراشت.
26. به آسمانها بالا رفتندو به ژرفاها فرود آمدند،و در این مَهلکه، جانی در ایشان نماند.
27. همچو مستان افتان و خیزان شدند،و عقلشان از چاره‌اندیشی درماند.
28. آنگاه در تنگی خویش نزد خداوند فریاد برآوردند،و ایشان را از تنگیهایشان بیرون کشید.
29. توفان را آرام و ساکت ساخت،و امواج دریا ساکن گشت.
30. شادمان شدند چون آرامی پدید آمدو ایشان را به بندرِ مرادشان رهنمون گشت.
31. پس خداوند را به سبب محبتش سپاس گویندبه جهت کارهای شگفت‌انگیزش برای بنی‌آدم؛
32. او را در جماعت مردمان تمجید کنند،و در مجمع مشایخ بستایند.
33. او رودخانه‌ها را به بیابان بدل می‌سازدو چشمه‌های آب را به زمین تشنه؛
34. و زمین بارور را به شوره‌زار،به سبب شرارت ساکنانش.
35. بیابان را به حوضهای آب بدل می‌سازدو زمین خشک را به چشمه‌های آب!
36. گرسنگان را آنجا اِسکان می‌دهدو در آنجا شهری مسکون بنیان می‌نهند؛
37. مزارع را می‌کارند و تاکستانها غرس می‌کنند،و محصول پر بار به دست می‌آورند.