17. پرندگان لانه‌های خود را در آنها می‌سازند،و لک‌لک در میان درختان صنوبر آشیان دارد.
18. کوههای بلند برای بزهای وحشی است،و صخره‌ها پناهگاه خرگوشان است.
19. او ماه را برای تعیین فصلها ساخت؛و خورشید زمان غروبِ خود را می‌داند.
20. تاریکی می‌آوری و شب می‌شود،که در آن جمله جانوران جنگل پرسه می‌زنند.
21. شیران ژیان در پیِ طعمۀ خود می‌غرند،و خوراکِ خویش را از خدا می‌طلبند.
22. چون آفتاب بر‌می‌آید، بازمی‌گردند،و در لانه‌های خود می‌آرامند.
23. آنگاه آدمی به کار خویش بیرون می‌رود،و به محنت خویش تا شامگاه.
24. ای خداوند، کارهای تو چه بسیار است!آنها را جملگی به حکمت خویش به عمل آورده‌ای!زمین از مخلوقات تو آکنده است!
25. و دریا نیز، در آنجا، وسیع و پهناور،مملو است از جُنبندگان بی‌شمار،از جانداران بزرگ و کوچک!
26. کشتیها بر روی آن می‌روند،و لِویاتان نیز، که تو سرشتی تا در آن بازی کند.
27. چشم امید اینان جملگی بر توست،تا خوراک ایشان را در وقتش برسانی.
28. چون این را به آنها می‌بخشی،آن را گرد می‌آورند؛چون دست خویش را می‌گشایی،از چیزهای نیکو سیر می‌شوند.
29. اما چون روی خود را می‌پوشانی،پریشان می‌گردند؛و چون روح ایشان را قبض می‌کنی،می‌میرند و به خاک بازمی‌گردند!
30. چون روح خود را می‌فرستی،آفریده می‌شوند،و روی زمین را تازه می‌سازی!