14. تو علف را برای چارپایان می‌رویانی،و گیاهان را تا انسان با آنها زراعت کند،تا از دلِ زمین خوراک برآورد،
15. و شراب را تا دل آدمی را شاد گرداند،و روغن را تا روی وی را شاداب سازد،و نان را تا جان او را نیرو بخشد.
16. درختان خداوند سیراب‌اند،آن سروهای لبنان که او نشانده است؛
17. پرندگان لانه‌های خود را در آنها می‌سازند،و لک‌لک در میان درختان صنوبر آشیان دارد.
18. کوههای بلند برای بزهای وحشی است،و صخره‌ها پناهگاه خرگوشان است.
19. او ماه را برای تعیین فصلها ساخت؛و خورشید زمان غروبِ خود را می‌داند.
20. تاریکی می‌آوری و شب می‌شود،که در آن جمله جانوران جنگل پرسه می‌زنند.