25. خداوند برای منتظران خود نیکوست،و برای هر که او را بجوید.
26. نیکوست در خاموشی،نجات خداوند را انتظار کشیدن؛
27. نیکوست برای انسان،یوغ را در جوانی حمل کردن.
28. بگذار در خاموشی تنها بنشیند،آنگاه که یوغ بر او نهاده می‌شود؛
29. بگذار دهان خویش بر خاک نهد،که شاید هنوز امیدی باشد؛
30. بگذار رخسار خود را به سیلی‌زنندگان بسپارد،و از رسوایی سیر شود.
31. زیرا خداوند آدمی را تا به ابد ترک نمی‌کند،
32. بلکه هرچند کسی را محزون سازد،بر حسب کثرت محبتش رحم خواهد کرد؛
33. زیرا از دل نمی‌خواهدآدمی را به مصیبت و اندوه دچار سازد.
34. اسیرانِ زمین را جملگی زیر پا لِه کردن،
35. در حضور آن متعال حقِ انسانی را ضایع کردن،
36. دادرسیِ کسی را در محکمه منحرف ساختن،این‌گونه کارها پسندیدۀ خداوندگار نیست.
37. کیست که سخنی بگوید و واقع شود،اگر خداوندگار بدان امر نکرده باشد؟
38. آیا از دهان آن متعال نیست،که هم مصیبت و هم خوشی صادر می‌شود؟
39. چرا باید انسانی که هنوز زنده است، شِکوِه سر دهدآنگاه که به سبب گناهانش مکافات می‌بیند؟