8. گفتم به درخت نخل برآیم،و خوشههایش برگیرم؛سینههایت چونان خوشههای تاکْ باد،رایحۀ نَفَسَت، همچون سیبها،
9. و دهانت همچون بهترینْ بادهها!به نرمی از گلوی دلدادهام پایین میرود،و به ملایمت بر لب و دندانها جاری میشود.
10. من از آنِ دلدادهام هستم،و اشتیاق او بر من است.