1. خداوندگار را دیدم که در کنار مذبح ایستاده بود، و گفت:«تاجهای ستونها را بزن،تا آستانه‌ها بلرزند؛آنها را بر سر همۀ مردمان بشکن،و من بازماندگان ایشان را به شمشیر خواهم کشت؛از ایشان حتی یکی هم نخواهد گریخت،و یکی هم نخواهد رَست.
2. اگر حتی به هاویه فرو شوند،دست من ایشان را از آنجا بر خواهد گرفت؛حتی اگر به آسمان صعود کنند،از آنجا ایشان را به زیر خواهم کشید.
3. اگر بر قلۀ کَرمِل پنهان شوند،ایشان را جُسته، از آنجا خواهم گرفت؛حتی اگر در قعر دریا خویشتن را از من مخفی کنند،آنجا به مار فرمان خواهم داد تا ایشان را بگزد.
4. اگر نزد دشمنانشان به اسیری روند،آنجا به شمشیر فرمان خواهم داد تا ایشان را بکشد؛و چشمان خود را بر ایشان به بدی خواهم دوخت،و نه به نیکی.»
5. خداوندگارْ خداوندِ لشکرها،آن که زمین را لمس می‌کند و زمین گداخته می‌شود،و همۀ ساکنانش ماتم می‌گیرند،و تمامی آن همچون رود نیل طغیان می‌کند،و همچون نیلِ مصر فرو می‌نشیند؛
6. آن که غُرفه‌های بالاخانۀ خود را در آسمان بنا می‌کند،و بنیانِ تاق خویش را بر زمین می‌نهد؛آن که آبهای دریا را فرا می‌خواندو آنها را بر سطح زمین می‌ریزد،نامش یهوه است.
7. خداوند می‌فرماید:«ای بنی‌اسرائیل،آیا شما برای من همچون حبشیان نیستید؟آیا اسرائیل را از سرزمین مصر برنیاوردم،فلسطینیان را از کَفتور،و اَرامیان را از قیر؟