7. اینک من بیگانگان را بر تو خواهم آورد،ستم‌پیشه‌ترینِ قومها را؛تا بر ضد زیباییِ حکمت تو شمشیر از نیام به در آورندو فرّ و شکوه تو را بیالایند.
8. آنان تو را به هاویه فرو خواهند افکند،و به مرگِ هولناک در دل دریا جان خواهی سپرد.
9. آیا در حضور قاتلانتهمچنان خواهی گفت که: ”خدا هستم؟“حال آنکه در دستان قاتلانت،نه خدا، بلکه انسان خواهی بود و بس؟
10. به دست بیگانگان،به مرگ نامختونان خواهی مرد؛زیرا خداوندگارْ یهوه می‌فرماید که من سخن گفته‌ام.»
11. کلام خداوند بر من نازل شده، گفت:
12. «ای پسر انسان، بر پادشاه صور مرثیه‌ای بسرا و او را بگو، خداوندگارْ یهوه چنین می‌فرماید:«تو الگوی کمال بودی،آکنده از حکمت و کامل در زیبایی.
13. تو در عدن بودی،در باغ خدا،و هر گونه سنگ گرانبها زینت تو بود:لعل و یاقوت زرد و الماس،زِبَرجَد و عقیق و یشب،یاقوت کبود و فیروزه و زمرّد.نگین‌دانها و کنده‌کاریهایت از صنعت طلا بود؛اینها همه، در روز آفرینشت مهیا شده بود.
14. تو کروبیِ مسح شدۀ سایه‌گستر بودی،و من تو را برقرار داشته بودم؛تو بر کوهِ مقدسِ خدا بودی،و در میان سنگهای آتشین می‌خرامیدی.
15. از روزی که آفریده شدی،تا روزی که شرارت در تو یافت شد،در طریقهایت کامل بودی.
16. اما از کثرت سوداگریت،بطن تو از خشونت آکنده شد،و گناه ورزیدی.پس تو را چون چیزِ نجس از کوه خدا بیرون افکندم،و تو را ای کروبیِ سایه‌گستر،از میان سنگهای آتشین نابود کردم.
17. دلت از زیبایی‌ات مغرور گشت،و به سبب فّر و شکوهت،حکمت خویش را فاسد گردانیدی.پس تو را بر زمین افکندمو در معرض تماشای پادشاهان نهادم.
18. به واسطۀ کثرتِ گناهت و بی‌انصافیِ سوداگری‌ات،مکانهای مقدسِ خویش را مُلَوّث ساختی؛پس آتشی از میانت بیرون آوردمکه تو را سوزانید،و در برابر دیدگان همۀ نظاره‌گرانت،تو را بر روی زمین خاکستر ساختم.
19. جملۀ آنان، از میان قومها، که تو را می‌شناختند،از تو در شگفت شدند؛سرانجامی دهشتناک رسیده‌ای،و دیگر تا به ابد نخواهی بود.»