39. «”حال ببینید که من خود، اویم!خدایی دیگر جز من نیست.می‌میرانم و زنده می‌کنم؛مجروح می‌سازم و شفا می‌بخشم؛و از دست من رهاننده‌ای نیست.
40. دست خویش به آسمان برمی‌افرازم،و به زنده بودنم تا ابد سوگند می‌خورم.
41. اگر شمشیر براق خویش را تیز سازمو داوری را به دست خود گیرم،از دشمنان خویش انتقام خواهم کشید،و آنان را که از من بیزارند مکافات خواهم داد.
42. تیرهای خود را سرمستِ خون خواهم ساخت،سرمستِ خون کشتگان و اسیران؛و شمشیر من گوشت خواهد خورد،گوشت سر رهبران دشمن را.“
43. «ای آسمانها، با او شادی کنید،و ای خدایان، جملگی در برابرش سر فرود آرید؛ای قومها، با قوم او شادمان باشید،و پسران خدا در او تقویت یابند؛زیرا انتقام خون فرزندان خود را می‌ستاند،و از دشمنان خود انتقام می‌گیرد؛آنان را که از او بیزارند سزا می‌دهد،و برای سرزمین و قوم خود کفّاره می‌کند.»
44. پس موسی همراه یوشَع پسر نون آمد و تمامی کلمات این سرود را به گوش قوم رساند.
45. چون موسی از گفتن همۀ این سخنان به تمامی اسرائیل فارغ شد،
46. بدیشان گفت: «همۀ سخنانی را که من امروز بدانها به شما هشدار می‌دهم، در دل جای دهید، تا بتوانید به فرزندانتان نیز فرمان دهید که کلمات این شریعت را به‌دقّت به جای آورند.
47. زیرا این برای شما نه کلامی باطل، بلکه حیاتِ شماست، و به واسطۀ همین کلام در سرزمینی که برای تصرفِ آن از اردن می‌گذرید، عمری دراز خواهید داشت.»
48. در همان روز خداوند موسی را فرمود:
49. «از این کوهستان عَباریم بالا رفته به کوه نِبو واقع در سرزمین موآب که روبه‌روی اَریحاست برآی، و سرزمین کنعان را که من به بنی‌اسرائیل به ملکیت می‌دهم، ملاحظه کن.