28. از همۀ دردهای خویش به وحشت می‌افتم،و می‌دانم مرا بی‌گناه نخواهی شمرد.
29. آری، محکوم خواهم بود؛پس تقلایِ بیهوده چرا؟
30. حتی اگر خویشتن را به برف بشویم،و دستان خویش به قلیاب طاهر سازم،
31. مرا در مَنجلاب فرو خواهی برد،و حتی جامه‌ام از من بیزار خواهد بود.
32. زیرا او همچون من انسان نیست که پاسخش گویم،و تا با هم به مَحکمه رَویم.
33. میان ما داوری نیستتا بر هر دوی ما دست بگذارد.
34. کاش عصای خویش از من برگیرد،و هیبت او مرا نترسانَد!
35. آنگاه سخن می‌گفتم و از او نمی‌ترسیدم،اما حالْ من چنین نیستم.