7. بلکه آدمی برای مشقت زاده می‌شود،چنانکه شراره به بالا می‌جهد.
8. «اگر من بودم، خدا را طلب می‌کردم،و دعویِ خویش به خدا می‌سپردم؛
9. او که اعمال عظیم و تفحص‌ناپذیر می‌کند،و عجایبِ بی‌شمار به عمل می‌آورَد:
10. باران بر سطح زمین می‌بارانَد،و آب بر صحرا جاری می‌سازد.
11. افتادگان را به جایگاه رفیع می‌رساند،و ماتمیان را به جای امن برمی‌افرازد.
12. تدبیرهای حیله‌گران را عقیم می‌گذارد،تا دستانشان موفقیتی کسب نکند.
13. حکیمان را به تَرفندِ خودشان گرفتار می‌سازد،و نقشه‌های مکاران به‌سرعت باطل می‌گردد.
14. در روز به تاریکی می‌خورند،و به وقتِ ظهر چون شبْ کورمال راه می‌روند.
15. اما نیازمندان را از شمشیرِ دهان ایشان می‌رهانَد،و آنان را از دست زورمندان نجات می‌بخشد.
16. پس برای بینوایان امید هست،و ظلمْ دهان خویش فرو می‌بندد.
17. «خوشا به حالِ آن که خدا تأدیبش کند؛پس تأدیب قادر مطلق را خوار مشمار.
18. زیرا او مجروح می‌سازد، اما التیام نیز می‌دهد؛زخمی می‌کند، اما دستش شفا نیز می‌بخشد.