15. نمی‌اندیشد که ممکن است پایی آنها را لِه کند،یا وحوش صحرا لگدمالشان کنند.
16. با بچه‌های خود خشونت می‌ورزد که گویی از آنِ وی نیستند؛او را باکی نیست که محنت او هدر شود،
17. زیرا خدا او را از حکمت محروم کرده،و از فهم نصیبی به او نبخشیده است.
18. اما چون بال و پرِ خویش برای دویدن می‌گشاید،بر اسب و سوارش پوزخند می‌زند.
19. «آیا تو اسب را قوّت می‌بخشی؟یا گردنش را به یال ملبس می‌سازی؟
20. آیا تو او را چون ملخ به جَهیدن وا می‌داری،که به خُرناسِ پُر غرورش وحشت می‌آفریند؟
21. در وادیْ سُم به زمین ساییده، در قوّت خود وجد می‌کند،و به مَصافِ اسلحه می‌شتابد.
22. بر ترس پوزخند می‌زند و هراسان نمی‌شود؛از دَم شمشیر روی برنمی‌تابد.