13. «شترمرغ بالهای خود را شادمانه تکان می‌دهد،اما پر و بال آن را با لک‌لک قیاس نتوان کرد.
14. زیرا که تخمهای خود را به زمین وا می‌گذارَد،و بر روی خاکْ آنها را گرم می‌کند.
15. نمی‌اندیشد که ممکن است پایی آنها را لِه کند،یا وحوش صحرا لگدمالشان کنند.
16. با بچه‌های خود خشونت می‌ورزد که گویی از آنِ وی نیستند؛او را باکی نیست که محنت او هدر شود،
17. زیرا خدا او را از حکمت محروم کرده،و از فهم نصیبی به او نبخشیده است.
18. اما چون بال و پرِ خویش برای دویدن می‌گشاید،بر اسب و سوارش پوزخند می‌زند.