6. به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“،و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
7. دستِ هر انسان را بازمی‌دارد،تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
8. آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند،و در بیشه‌های خود می‌مانند.
9. تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید،و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.
10. از دَمِ خدا یخ بسته می‌شود،و سطح آبها منجمد می‌گردد.
11. ابرها را از رطوبت آکنده می‌سازد،و برقِ خود را به وسیلۀ آنها می‌پراکنَد.
12. به هدایت او به هر سو می‌گردند،تا هرآنچه را به آنها فرمان دهدبر روی تمامی جهانِ مسکون به عمل آورند.
13. او این همه را سبب می‌گردد، خواه به جهت تأدیب،خواه برای آبیاری زمین خویش، و خواه از محبت.
14. «ای ایوب، این را بشنو!بازایست و در کارهای عجیب خدا تأمل کن.
15. آیا می‌دانی چگونه خدا آنها را اداره می‌کند،و برقِ ابرهای خویش را درخشان می‌سازد؟
16. آیا از موازنۀ ابرها آگاهی،و از کارهای عجیب او که در عِلم کامل است؟
17. ای تو که جامه‌ات گرم استآنگاه که زمین در اثر باد جنوبی آرام می‌گیرد،
18. آیا می‌توانی با او آسمانها را بگسترانی،مانند آیینۀ ریخته‌شدۀ پولادین؟