1. «از این نیز دل من می‌لرزد،و از جای خود برمی‌جهد.
2. به غرش صدایش به‌دقّت گوش فرا دهید،به نعره‌ای که از دهانش برمی‌آید.
3. آذرخشِ خود را زیر تمامی آسمان می‌فرستد،و برقِ خود را تا به کرانهای زمین گسیل می‌دارد.
4. پس از آن صدای غرش او به گوش می‌رسد؛او با صدای پرشکوهش رعد می‌دهد؛آنگاه که آوازش شنیده شد،دیگر برق را به تأخیر نمی‌اندازد.
5. خدا به آواز خود رعدهای شگفت‌انگیز می‌دهد،و کارهای عظیم می‌کند که از درکشان ناتوانیم.
6. به برف می‌گوید: ”بر زمین بیفت“،و به رگبار که: ”به شدّت ببار“.
7. دستِ هر انسان را بازمی‌دارد،تا جمیع آدمیان اعمال او را بدانند.
8. آنگاه وحوش به لانه‌های خود می‌روند،و در بیشه‌های خود می‌مانند.
9. تندباد از حجرۀ خود بیرون می‌آید،و سرما از بادهایی که به قوّت می‌وزد.